ایشان با داشتن مقام والای علمی و اجتهاد، منبر می رفت و می فرمود: «منبر، وظیفه است، نه شغل.» بیان شیرین و سخنان دل نشین ایشان باعث شد تا در اندک زمانی آوازه اش به شهرهای دیگر رسید؛ از این رو علاوه بر اصفهان در تهران و قم و دیگر شهرها نیز به منبر می رفت و اقشار مختلف مردم به طور گسترده و علمای بزرگ در مجلس ایشان حضور می یافتند. ایشان هم چنین از سوی مرحوم آیت اللّه العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری به قم دعوت می شد و در مدرسه فیضیه منبر می رفت. مرحوم هسته ای در ایراد سخن و خطابه، مهارت خاصی داشت. ایشان واعظی شیرین بیان، طلیق اللسان و حاضر جواب بود. از استادی که خود اهل خطابه و منبر است. نقل شده: «او مهارت فوق العاده ای در خنداندن و گریاندن مردم در یک لحظه داشت؛ مثلاً مسئله ای را می گفت که باعث خنداندن حضار می گردید؛ آن وقت هنوز لبخند آنان خاتمه نیافته بود، مطلبی را می فرمود که حضار، شروع به گریه می کردند که این موضوع، واقعاً عجیب و بهت آور است و باید نام آن را کرامت گذاشت.» 🔹ویژگی های اخلاقی: آیت اللّه هسته ای عالمی وارسته و متخلق بود و از جاده تقوا و عبودیت، پا را فراتر نگذاشت. او از اساتید اخلاق به شمار می رفت و با توصیه آیت اللّه العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری رحمت اللّه علیه، برای طلاب قم درس اخلاق می گفت. امام خمینی در دیدار فرزند مرحوم هسته ای فرمودند: «مرحوم حاج علی آقا، به دعوت حاج شیخ به مدرسه حاج ملاصادق می آمد و برای طلبه ها درس اخلاق می گفت و من هم در آن شرکت می کردم. ] حاج شیخ [ بیان شیرینی داشت.» مداومت بر تهجد و نماز شب از دیگر ویژگی های آن عالم ربانی بود. از فرزند ایشان نقل شده: «مرحوم والد، گاه دعای ابوحمزه ثمالی را از حفظ، در قنوت نماز وتر می خواند و هیچ گاه نماز شب را ترک نکرد.» امر به معروف و نهی از منکر: ایشان اهتمام ویژه ای به فریضه امر به معروف و نهی از منکر داشت و در پاسخ به کسانی که می گفتند: با امر به معروف کار پیش نمی رود، سکوت بهتر است، با لهجه اصفهانی خود می گفت: «می گویید پیش نمی ره، یک غرّ و غرّی، یک لند و لندی، یک نچ و نچّی بکنید تا بفهمند که شما ناراحت هستید و شاید در آن ها اثر بکند. گاهی اوقات اگر نیاز باشد، خودت را بزن تا دیگران بفهمند که اشتباه کرده اند. اگر در مجلس، گناهی شد، بلند شو و برو. اخم کن و ناراحت شو. خلاصه، کاری بکن که بفهمند تو ناراحت شدی». 🔹شهامت: آیت اللّه هسته ای مردی شجاع و باشهامت بود. در سال های ۱۳۱۴تا ۱۳۱۸ شمسی که به فرمان رضاخان مسئله کشف حجاب و اتحاد شکل مردان پیش آمد، ایشان برای سخنرانی به ورامین دعوت شد، مجلسی باشکوه از مردان و زنان تشکیل شده بود، در حالی که چادر و حاجبی بین زنان و مردان وجود نداشت. ایشان دستور دادند تا چادری در حد فاصل زنان با مردان قرار دهند تا زنان، مورد دید مردان نباشند. این خبر خیلی سریع به تهران و به شخص رضاخان رسید. رضاخان دستور داد آن واعظ را بیاورند. ایشان را به حضور شاه در کاخ مرمر بردند. رضاخان ایشان را شناخت و می دانست که از یاران نزدیک شیخ فضل اللّه نوری است. لذا ایشان را مخاطب ساخت و گفت: میرزا علی، هنوز به شلنگ و تخته می زنی! شنیدم دستور داده ای که بین زن و مرد، چادر و پرده باشد. نمی خواهی به عراق بروی! میرزاعلی نیز با حاضر جوابی گفت: «امر بفرمایید با اهل بیت به زیارت می روم. خیلی آرزومندم.» آن گاه به رئیس نظمیه دستور صدور گذرنامه داد و ایشان به عراق رهسپار شدند. 🔹رحلت: آیت اللّه هسته ای پس از عمری طولانی و بابرکت و تلاش خالصانه و بی وقفه به اسلام و معارف اهل بیت علیهم السلام، در سال ۱۳۴۷ شمسی دارفانی را وداع گفت و در جوار رحمت حق آرام گرفت. پیکر مطهر آن عالم خدمت گزار پس از تشییع باشکوهی در اصفهان، به قم انتقال یافت و در قبرستان شیخان به خاک سپرده شد. حشره اللّه مع اولیائه 📚منابع: ستارگان حرم / 17؛ تربت پاکان قم/2