⭕️ روحانیت در عراق اقتدار خود را از دست نداده است نویسنده: مارسین الشمری سیاست گذاران، به ویژه عراقی ها، باید به خاطر داشته باشند که حوزه یک نهاد اکادمیک است و می تواند جایگاه مهمی در میان نهادهای مذهبی جهانی داشته باشد که در نهایت برای عراق مفید خواهد بود. اعتبار حوزه فقط داخلی و سیاسی نیست. بلکه با توجه به شرایط مناسب می تواند در خارج نیز موثر باشد. نمونه ای از آن برای همکاری بین المللی و بین مذهبی، دیدار پاپ فرانسیس با سیستانی در عراق در مارس 2021 بود. نهاد دین [در عراق] با این واقعیت کنار آمده است که فرد معمم دیگر مقدس تلقی نمی شود. و چون مرجعیت قدرت و پول خود را از مردم به دست می آورد، انگیزه پیدا می کند تا راه هایی را برای تضمین تداوم آن منابع جستجو کند. این امر می‌تواند از طریق فاصله‌گیری آگاهانه‌تر از روحانیون سیاسی یا تغییر به سمت راه های ضمنی‌تر و کم‌هزینه‌تر مداخله در سیاست از جمله به اصطلاح وتوی نجف، منعکس شود. از نظر تاریخی، مرجعیت از حق وتوی غیررسمی خود در لحظات پر تنش در عراق استفاده کرده است. اولین نمونه در سال 2006 است که ابراهیم الجعفری علیرغم وضعیت وخیم عراق، بر حفظ سمت خود به عنوان نخست وزیر مصر بود. پس از انفجار در عتبات عالیات در سامرا، مرجعیت - از طریق کانال های خصوصی- جعفری را تشویق به کناره گیری کردند. پس از سقوط موصل به دست داعش در سال 2014، در مورد نوری المالکی نیز همین اتفاق افتاد. در جریان جنبش اعتراضی 2019، مرجعیت، عادل عبدالمهدی، نخست وزیر را تشویق به استعفا کردند. پس از او، سه نخست وزیر منتخب مختلف تلاش کردند تا دولت تشکیل دهند. تنها مصطفی الکاظمی، سومین و آخرین نامزد، موفق شد. موفقیت کاظمی در تشکیل حکومت و عدم موفقیت محمد توفیق علاوی و عدنان الزرفی ناشی از نظر مرجعیت بود. نجف برای کاظمی فشار نیاورد، آنها فقط او را وتو نکردند. اینکه می گوییم قدرت روحانیت در عراق کاهش یافته است، مطلبی فراگیر است که هیچ مدرکی برای حمایت از آن وجود ندارد. با این حال، آنچه می‌توان گفت این است که توانایی روحانیون نخبه برای تأثیرگذاری بر سیاست، از طریق رأی‌دهندگان به‌عنوان طرفداران، واقعاً در سال‌های اخیر کاهش یافته است. متن کامل را اینجا بخوانید. @dolatedin