‍✨علل سکوت حضرت امیر در برابر توطئهء سقیفه✨ پیغام ششم: 👈 بیست و هشتمین نامهء حضرت امیر در نهج البلاغه، پاسخ ایشان است به نامهء تند و توهین آمیز معاویهء ملعون که حضرت را بخاطر سکوتشان در برابر اصحاب سقیفه، تحقیر کرد. حضرت امیر در بخشی از این نامه، فرموده اند: 🌷 در آن هنگام که مهاجرين در روز سقيفه با اتصال به پيامبر به انصار، احتجاج و استدلال کردند (و گفتند ما از شما به پیامبر نزدیکتریم پس ما باید خلیفه شویم)، بر آنان پيروز شدند. اگر پيروزی بوسيلهء اتصال به پيامبر صحيح باشد، پس حق، از آن ماست نه شما و اگر استناد به غير آن باشد، ادعای انصار بر جای خود باقی است (که گفتند استحقاق خلافت دارند). و گمان کردی من بر همهء خلفا حسادت ورزيدم و با آنان کينه توزی کردم؟ اگر اين ادعای تو راست باشد به تو جنايتی نرفته تا از تو عذرخواهی شود و اين گناهی است که ننگش به تو ارتباط ندارد. و در نامه ات نوشته ای، (در روز واقعهء درب منزل حضرت زهرا)، مرا مانند شتری که از بينی، مهار کرده باشند برای بيعت کردن می کشاندند. سوگند بخدا، تو با اين سخن خواسته ای مرا توبيخ و تحقير کنی، در صورتیکه مرا مدح کرده ای، و می خواستی مرا رسوا کنی، خود را رسوا کرده ای (زیرا)، برای انسان مسلمان ایرادی نيست که مظلوم واقع شود مادامی که ترديدی در دينش و شکی در يقينش نداشته باشد. و اين دليل و حجت را برای غیر از تو هم توضیح داده ام، اما در اینجا به قدر مجال، دوباره بیان نمودم. / ادامهء این نامهء امام مظلوممان به معاویهء ملعون را، در پیغام فردا می خوانیم إن شاءالله/