ِ، فَهِيَ مَرْتَبَةٌ لَا يَنَالُهَا إِلَّا مَنِ اخْتَارَهُ اللَّهُ وَ قَدَّمَهُ وَ وَلَّاهُ وَ حَكَّمَهُ. چون او رأس اسلام و كمال ايمان و عارف به حدود احكام و روشن کننده ي حلال از حرام است، اين مقامی است كه به آن نمي رسد مگر كسی كه خدا او را انتخاب كرده و مقدم داشته و به او ولايت و حكومت داده. فَالْوَلَايَةُ هِيَ حِفْظُ الثُّغُورِ وَ تَدْبِيرُ الْأُمُورِ وَ تَعْدِيدُ الْأَيَّامِ وَ الشُّهُورِ. ولايت عبارت از حفظ مرزها و تدبير امور و مراقبت بر روزها و ماه ها است. اَلْإِمَامُ الْمَاءُ الْعَذْبُ عَلَی الظَّمَإِ وَ الدَّالُّ عَلَی الْهُدَی. اَلْإِمَامُ الْمُطَهَّرُ مِنَ الذُّنُوبِ الْمُطَّلِعُ عَلَی الْغُيُوبِ. اَلْإِمَامُ هُوَ الشَّمْسُ الطَّالِعَةُ عَلَی الْعِبَادِ بِالْأَنْوَارِ فَلَا تَنَالُهُ الْأَيْدِي وَ الْأَبْصَارُ. امام آب خوشگوار در تشنگی و راهنمای هدايت است. امام مبرّا از گناه و آگاه بر رازهاي نهاني است. امام خورشيد تابنده بر بندگان است، به مقام او كسی را يارای چشم بستن يا دست رساندن نيست. وَ إِلَيْهِ الْإِشَارَةُ بِقَوْلِهِ تَعَالَی «وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ»(114) وَ الْمُؤْمِنُونَ عَلِيٌّ وَ عِتْرَتُهُ فَالْعِزَّةُ لِلنَّبِيِّ وَ لِلْعِتْرَةِ وَ النَّبِيُّ وَ الْعِتْرَةُ لَا يَفْتَرِقَانِ فِي الْعِزَّةِ إِلَی آخِرِ الدَّهْرِ. و آيه ي: «وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ»(115) به اين معنی اشاره دارد که مؤمنين عبارتند از علي و خاندانش، پس عزّت اختصاص به پيامبر و عترتش دارد، پيامبر و عترت از عزّت تا ابد جدا نمی شوند. فَهُمْ رَأْسُ دَائِرَةِ الْإِيمَانِ وَ قُطْبُ الْوُجُودِ وَ سَمَاءُ الْجُودِ وَ شَرَفُ الْمَوْجُودِ وَ ضَوْءُ شَمْسِ الشَّرَفِ وَ نُورُ قَمَرِهِ وَ أَصْلُ الْعِزِّ وَ الْمَجْدِ، وَ مَبْدَؤُهُ وَ مَعْنَاهُ وَ مَبْنَاهُ. آن ها مركز دائره ي ايمان و قطب وجود و آسمان جُود و شرف موجودات و نور خورشيدِ عظمت و روشنی ماه و پايه و مبدأ و معنا و مبنای عزّت و مجد اند. فَالْإِمَامُ هُوَ السِّرَاجُ الْوَهَّاجُ وَ السَّبِيلُ وَ الْمِنْهَاجُ وَ الْمَاءُ الثَّجَّاجُ وَ الْبَحْرُ الْعَجَّاجُ وَ الْبَدْرُ الْمُشْرِقُ وَ الْغَدِيرُالْمُغْدِقُ وَ الْمَنْهَجُ الْوَاضِحُ الْمَسَالِكِ وَ الدَّلِيلُ إِذَا عَمَّتِ الْمَهَالِكُ وَ السَّحَابُ الْهَاطِلُ وَ الْغَيْثُ الْهَامِلُ وَ الْبَدْرُ الْكَامِلُ وَ الدَّلِيلُ الْفَاضِلُ وَ السَّمَاءُ الظَّلِيلَةُ وَ النِّعْمَةُ الْجَلِيلَةُ وَ الْبَحْرُ الَّذِي لَا يُنْزَفُ وَ الشَّرَفُ الَّذِي لَا يُوصَفُ وَ الْعَيْنُ الْغَزِيرَةُ وَ الرَّوْضَةُ الْمَطِيرَةُ وَ الزَّهْرُ الْأَرِيجُ وَ الْبَدْرُ الْبَهِيجُ وَ النَّيِّرُ اللَّائِحُ وَ الطِّيبُ الْفَائِحُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ وَ الْمَتْجَرُ الرَّابِحُ وَ الْمَنْهَجُ الْوَاضِحُ وَ الطِّيبُ الرَّفِيقُ وَ الْأَبُ الشَّفِيقُ امام چراغِ فروزان و راه و برنامه و آبِ ريزان و دريای خروشان و ماهِ تابان و آب گيری گوارا و راه آشكار و راهنمائی دلسوز در گرفتاري ها و ابری باران زا و بارانی پي در پي و بدرِ كامل و راهنماي فاضل و آسمان سايه افكن و نعمت بزرگ و دريای خشك نشدنی و شخصيتی است غير قابل توصيف و چشمه ای پر آب و باغستانی شاداب و گلی خوشبو و ماهی خوشرو و ستاره ای درخشان و كانونی عطرزا و عمل صالح و تجارتي سودمند و راه واضح و طبيب دلسوز و پدري است مهربان. مَفْزَعُ الْعِبَادِ فِي الدَّوَاهِي وَ الْحَاكِمُ وَ الْآمِرُ وَ النَّاهِي مُهَيْمِنُ اللَّهِ عَلَی الْخَلَائِقِ وَ أَمِينُهُ عَلَی الْحَقَائِقِ حُجَّةُ اللَّهِ عَلَی عِبَادِهِ وَ مَحَجَّتُهُ فِي أَرْضِهِ وَ بِلَادِهِ مُطَهَّرٌ مِنَ الذُّنُوبِ مُبَرَّأٌ مِنَ الْعُيُوبِ مُطَّلِعٌ عَلَی الْغُيُوبِ ظَاهِرُهُ أَمْرٌ لَا يُمْلَكُ وَ بَاطِنُهُ غَيْبٌ لَا يُدْرَكُ وَاحِدُ دَهْرِهِ وَ خَلِيفَةُ اللَّهِ فِي نَهْيِهِ وَ أَمْرِهِ. پناه بندگان در گرفتاري ها و حكم کننده و فرمان دهنده و بازدارنده و مراقب از جانب خدا بر خلايق و امين پروردگار بر خلايق و حجت او بر مردم و راه هموار در زمين خدا و شهرهاي او، پاك از گناه و دور از عيوب و آگاه بر اسرار. ظاهرش را نمي توان به تصرف آورد و باطنش را نمي توان درك كرد، يگانه ي روزگار و خليفه ي خدا در امر و نهی الهي است لَا يُوجَدُ لَهُ مَثِيلٌ وَ لَا يَقُومُ لَهُ بَدِيلٌ فَمَنْ ذَا يَنَالُ مَعْرِفَتَنَا أَوْ يَعْرِفُ دَرَجَتَنَا أَوْ يَشْهَدُ كَرَامَتَنَا أَوْ يُدْرِكُ مَنْزِلَتَنَا حَارَتِ الْأَلْبَابُ وَ الْعُقُولُ وَ تَاهَتِ الْأَفْهَامُ مثل و مانند ندارد و كسی را يارای برابری با او نيست. چه كسی می تواند عارف به مقام ما شود يا به درجات ما واقف گردد و شاهد عظمت ما باشد و منزلت ما را دريابد. عقل و خردها حيران و انديشه سرگردان ۲