🌹🌹وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَىٰ بِجَانِبِهِ ۖ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ كَانَ يَئُوسًا. هنگامیکه به انسان (مغرور) نعمت مى بخشیم، (از حق) روى مى گرداند و متکبرانه دور مى شود. و هنگامیکه بدى به او مى رسد، (از همه چیز) مأیوس مى گردد. ۸۳ اسراء. تفسیر: یکى از ریشه دارترین بیماریهاى اخلاقى انسانهایی که ضعف تربیتی دارند، اینست که نه در مقابل نعمت، شکرگزارند و نه در برابر مصیبت صبور. و با عطای نعمت، مغرور شده و با مواجهه با مصیبت و سختی، مایوس و ناامید میشوند. ■ أَعْرَضَ به معنى روى گرداندن است، و در اینجا، روى گرداندن از خدا و حق است. ■ نَآبِجانِبِهِ، یعنی دور شدن و روی گرداندن از روی غرور و تکبر. و این‌ یک‌ موضع گیری خصمانه است. 👈 انسانهاى بى ایمان و یا ضعیف الایمان به هنگام روى آوردن نعمتها آنچنان مغرور مى شوند که بکلى بخشندهء نعمتها را بدست فراموشى مى سپارند، نه تنها فراموشش مى کنند بلکه یک حالت بى اعتنائى، اعتراض و استکبار در برابر او به خود مى گیرند. و با حماقت تمام در پیشگاه بخشندهء نعمت، فخر فروشی میکنند و روی می گردانند گویی اینان هستند که باید به او عطا کنند و یا گویی بدون کمک و حمایت اوست که به این نعمتها دست پیدا کرده اند. ■ و جملهء مَسَّهُ الشَّرُّ، اشاره به کمترین ناراحتى است که به انسان دست مى دهد، یعنى آنها به قدرى کم ظرفیت اند که با مختصر گرفتارى، دست و پاى خود را گم مى کنند، رشتهء افکارشان بکلى در هم مى ریزد و ظلمت یأس و نومیدى بر قلبشان سایه مى افکند و چنان فرو می ریزند که گویی دنیا به آخر رسیده و جریان زندگی متوقف شده است، و با رسیدن سختی و‌گرفتاری آنچنان آرامش خود را از کف می دهند که زندگی را به کام خود و اطرافیان تلخ و تاریک و ناگوار می سازند، دیگر هیچ پند و موعظه ای به آنها اثر نمیکند و دیگر هیچ حرفی جرقهء امید را برایشان به ارمغان نمی آورد. آنها ثبات خود را از دست می دهند و بکلی فراموش میکنند این عالم با تمام سختیهایش صاحبی توانا و قدرتمند دارد که حواسش هم کاملا به بندگانش هست. 👈 اینجاست که می فرماید: 🌹قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ. مرگ بر این انسان، چقدر ناسپاس است! ۱۷ عبس. ✅ پس مومن، در غم و شادی، صبور و شکرگزار است و در هر دو حالت، آرامش و ثبات خود را از دست نمی دهد و هیجاناتش را مدریت و کنترل می کند.