به جانت ای بتِ شیرین دهن که همچون شمع شبانِ تیره، مُرادم فنایِ خویشتن است چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل مَکُن که آن گلِ خندان به رای خویشتن است مرو به خانهٔ اربابِ بی‌مُروتِ دهر که گنجِ عافیتت در سرایِ خویشتن است https://eitaa.com/joinchat/1478885594Caaba657dfa