🔥 #فرار_از_جهنم 🔥 🌾قـسـمـت دهم (نویسنده:شهید طاها ایمانی) زندگی سراسر ترس و وحشت من تموم شده بود. یه آدم عادی بین آدم های عادی دیگه شده بودم. کم کم رمضان سال 2010 میلادی از راه رسید. مسلمان ها برای استقبالش جشن گرفتن. برای من عجیب بود که برای شروع یک ماه گرسنگی و تشنگی خوشحال بودند. توی فضای مسجد میز و صندلی چیده بودن. چند نوع غذای ساده و پرانرژی درست می کردن. بعد از نماز درها رو باز می کردن. بدون اینکه از کسی دینش رو بپرسن از هر کسی که میومد استقبال می کردن. من رو یاد مراسم اطعام و شکرگزاری کلیسا می انداخت. بچه که بودم چندباری برای گرفتن غذا به اونجا رفته بودم. تنها تفاوتش این بود که اینجا فقیر و غنی سر یک سفره می نشستن و غذا می خوردن. آدم هایی با لباس های پاره و مندرس که مشخص بود خیابان خواب هستند، کنار افرادی می نشستند و غذا می خوردند که لباس هاشون واقعا شیک بود. بدون تکلف. سیاه و سفید. این برام تازگی داشت و من برای اولین بار به عنوان یک انسان عادی و محترم بین اونها پذیرفته شده بودم. این چیزی بود که من رو اونجا نگه می داشت و به سمت مسجد می کشید. بودن در اون جمع و کار کردن با اونها لذت بخش بود. من مدام به مسجد می رفتم. توی تمام کارها کمک می کردم. با وجود اینکه به خدا اعتقادی نداشتم و باور داشتم خدا قرن هاست که مرده، بودن در کنار اونها برام جالب بود. مسلمان ها برای هر کاری، قانون و آداب خاصی داشتند و منم سعی می کردم از تمام اون آداب و رفتار تبعیت کنم. رمضان از نیمه گذشته بود. اونها شروع به برنامه ریزی، تبلیغ و هماهنگی کردن. پای بعضی از گروه های صلیب سرخ و فعالان حقوق بشر به مسجد باز شده بود. توی سالن جلسات می نشستند و صبحت می کردند. یکی از این دفعات، گروهی از یهودی ها با لباس ها و کلاه های عجیب اومده بودند. به شدت حس کنجکاویم تحریک شده بود. رفتم سراغ سعید. سعید پسر جوانی بود که توی مسجد با هم آشنا شده بودیم. خیلی خونگرم و مهربان بود و خیلی زود و راحت با همه ارتباط برقرار می کرد. به خاطر اخلاقش محبوب بود و من بیشتر رفتارهام رو از روی اون تقلید می کردم. رفتم سراغش، _اینجا چه خبره سعید؟ همون طور که مشغول کار بود، _ هماهنگی های روز قدسه. و با هیجان ادامه داد، _امسال مجمع یهودی های ضد صهیون هم میان. _چی هست؟ _چی؟ همین روز قدس که گفتی. چیه؟ با تعجب سرش رو آورد بالا. شوخی می کنی؟ ⭕️ادامه دارد... ◤ @EBRAHIMHADI ◢