حضرت امام (ره) نه تنها ذکر لسانی را غیرمفید نمی دانست ، بلکه حتی برای ذکر لسانی و قلبی، تأثیر و تأثّر متقابل قائل بودند و به نقل از پیر و مرشد خود می فرمایند : شیخ عارف کامل ما، جناب شاه آبادی ـ روحی فداه ـ می فرمودند: شخص ذاکر باید در ذکر، مثل کسی باشد که به طفل کوچک که زبان باز نکرده، می خواهد تعلیم کلمه را کند؛ تکرار می کند تا این که او به زبان می آید و کلمه را ادا می کند. پس از آن که او ادای کلمه را کرد، معلم از طفل تبعیت می کند و خستگی آن تکرار برطرف می شود و گویی از طفل به او مددی می رسد. همین طور کسی که ذکر می گوید، باید به قلب خود که زبان ذکر باز نکرده، تعلیم ذکر کند. و نکتۀ تکرار اذکار آن است که زبان قلب گشوده شود. ‌@eeshg1📍 @zendegi18📍 ┈••✾•🌿🌺🌿•✾••┈