اوکه ارباب تمام عالم است                من بمیرم سر به زانوی غم است او که از سوی خدا حجت بوّد                         رهسپار وادی غربت بوّد گرچه موعود تمام انبیاست،                      افتخار انبیا و اولیاست، لیک اکنون ساکن صحرا شده                      بی کس و بی یاور و تنها شده داغدار زینب کبرا بود                               اشکبار غصه ی زهرا بود مانده خون جدّ او بی انتقام                    ذوالفقارش هم کماکان در نیام هیچ معصومی چنین مضطر نگشت              همچو مهدی دیدگانش تر نگشت این بلا را هیچ پیغمبر ندید                           این مصیبت رافقط مهدی خرید شیعیان! مهدی غریب و بی کس است     جان مولا معصیت دیگر بس است شیعیان! بس نیست غفلت هایمان!؟       غربت و تنهایی مولایمان ما زخود مولای خود رانده ایم                       از امام خویش غافل مانده ایم گرچه از یُمن وجودش زنده ایم                    قلب او را بارها سوزانده ایم دست مهدی بسته از رفتارماست              قفل زندانش همین کردار ماست ما عبید و عبد دنیا گشته ایم               غافل از مهدی زهرا گشته ایم. بی خبر از غصه مولا شدیم                      جملگی سرگرم این دنیا شدیم از دعا بهر فرج غافل شدیم                   سخت مشغول ره باطل شدیم! ای که داری ادعای بندگی                        پاسخی داری به جز شرمندگی غافلی از غربت مهدی اگر                       گشته ای کوفی نداری خود خبر غفلت از مولای خوبان تا به کی؟              این چنین مبهوت وحیران تا به کی؟ ای که از آل عبا دم می زنی                    دم زمهدی پس چرا کم می زنی مهدی زهرا حسینی دیگرست              آخرین معصوم نسل حیدراست غیبت او کربلایی دیگر است             بهر شیعه ابتلایی دیگر است کلّ عرض کربلا یعنی همین              خالی از حجت نمی ماند زمین! شیعان « هل من معین » آید به گوش         بشنوید ای حق پرستان این سروش کیست مهدی را کنون یاری کند                  از امام خود طرفداری کند کو بُریرو کو زهیر وکو حبیب                        تا نماند مهدی زهرا غریب کو ابوفاضل علمدار شهید                            سیصد و اندی صحابی رشید عون و جعفر، اهل ولا و درد، کیست؟           اندر این وادی غربت، مردکیست؟ صبح عاشوراست،دین باور شوید                 بر امام عصر خود، یاور شوید اسب های رزمتان را زین کنید                    کوچه های شهر را آذین کنید می رسد از ره ولیّ کردگار                         وارث حیدر، به دستش ذوالفقار از دکتر علی هراتیان