🖤🖤🖤 ❓پرسش : آیا اسلام «گریه» در فراق عزیزان را ممنوع کرده است؟ 📌پاسخ : 🌷🌷🌷 ◀️از خطبه ۲۳۵ نهج البلاغه و روایات دیگر استفاده مى شود که گریستن در مصائب عزیزان ممنوع نیست و تنها جزع و بى تابى و ناشکرى ممنوع است. قلب انسان کانون عواطف است و این عواطف مخصوصاً هنگامى که شدید باشد، در همه وجود انسان اثر مى گذارد. هنگامى که عزیزى از دست رود، قلب متلاطم مى گردد و اشک جارى مى شود، بغض گلوى انسان را مى گیرد و زبان به اظهار اشتیاق به عزیز از دست رفته مى پردازد. اینها هیچ کدام ممنوع نیست، بلکه نیکو نیز هست به شرط اینکه آمیخته با شکیبایى و صبر باشد. اما اگر انسان بى تابى کند، سر به دیوار بکوبد، لطمه بر صورت زند و سخنان ناروا بگوید، ممنوع است. ◀️در حدیثى مى خوانیم: «هنگامى که خبر وفات جعفر بن ابى طالب و زید بن حارثه [در جنگ موته] به پیغمبر رسید، هنگامى که وارد خانه مى شد شدیداً براى آنها گریه مى کرد و مى گفت: آنها براى من سخن مى گفتند و با آنها انس مى گرفتم، هردو با هم رفتند».(۱) همچنین در داستان جنگ احد مى خوانیم: «هنگامى که پیغمبر به مدینه باز گشت از هر خانه اى صداى گریه و زارى براى شهیدى به گوش آن حضرت رسید که بازماندگان بر شهیدانشان مى گریستند جز خانه عمویش حمزه، پیغمبر بسیار ناراحت شد و گفت: حمزه کسی را ندارد برایش گریه کند. اهل مدینه که از این سخن باخبر شدند قسم یاد کردند که هرگز بر عزیز از دست رفته اى گریه نکنند مگر اینکه نخست براى حمزه نوحه گرى کنند و بگریند» و این سنّت همچنان تا امروز [زمانى که امام باقر(علیه السلام) این حدیث را بیان مى فرمود] ادامه دارد.(۲) ◀️روایات بسیارى نیز در باره نهى از جزع و بى تابى از معصومان(علیهم السلام) نقل شده است از جمله امیر مؤمنان على(علیه السلام) مى فرماید: «إنَّکَ إنْ صَبَرْتَ جَرَتْ عَلَیْکَ الْمَقادیرُ وَ أنْتَ مَأجُورٌ وَ إنْ جَزِعْتَ جَرَتْ عَلَیْکَ الْمَقادیرُ وَ أنْتَ مَعْذورٌ»(۳)؛ (اگر صبر و شکیبایى [در مصائب] پیشه کنى آنچه مقدّر است به هر حال واقع مى شود و تو [در پیشگاه خدا] مأجور هستى و اگر جزع و بى تابى کنى مقدّرات به هر حال صورت مى گیرد؛ ولى تو گنهکار خواهى بود). نباید فراموش کرد جزع و بى تابى افزون بر اینکه نوعى ناسپاسى در پیشگاه خداست، آثار بسیار مخربى روى اعصاب انسان دارد و گاه او را تا سرحد جنون پیش مى برد.(۴) (۱). من لا یحضره الفقیه‏، ابن بابویه، محمد بن على‏، محقق / مصحح: غفارى، على اکبر، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم‏، قم،‏ ۱۴۱۳ ق‏، چاپ دوم‏، ج ‏۱، ص ۱۷۷، باب التعزیة و الجزع عند المصیبة و زیارة القبور و النوح و المأتم، ح ۵۲۷. (۲). همان، ص ۱۸۳، باب التعزیة و الجزع عند المصیبة و زیارة القبور و النوح و المأتم، ح ۵۵۳. (۳). جامع الأخبار، شعیری، محمد بن محمد، مطبعة حیدریة، نجف‏، بى تا، چاپ اول‏، ص ۱۱۶، الفصل الحادی و السبعون فی الصبر؛ مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل‏، نورى، حسین بن محمد تقى‏، محقق / مصحح: مؤسسة آل البیت علیهم السلام‏، مؤسسة آل البیت(علیهم السلام‏)، قم،‏ ‏۱۴۰۸ ق، چاپ اول، ج ‏۲، ص ۴۳۱، ۶۴ باب استحباب الصبر على البلاء، ح ۴۰. (۴). پیام امام امیر المومنین(علیه السلام)‏، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعى از فضلاء، دار الکتب الاسلامیه‏، تهران‏، ۱۳۸۶ ش‏، چاپ اول‏، ج ۸، ص ۵۵۴. #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء لطفا کانال را به سایرین معرفی فرمایید. 🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam https://telegram.me/ehyakalam https://chat.whatsapp.com/KU93MJFDMd4KIKwBMteD0d