در باره تامین و دستیابی به تسلیحات و تجهیزات سه روش کلی وجود دارد: ۱_ روش دستیابی مستقل : در این روش ، کشور متکی به خود بوده و در طراحی ، توسعه و ساخت تسلیحات به طور بومی خودکفا می باشد. 🔷همانند جمهوری اسلامی ایران🇮🇷 که هم اکنون در تمام عرصه های ساخت تسلیحات مستقل می باشد. ۲_ روش وابستگی متقابل: در این روش طراحی به طور مشترک و فراملیتی انجام شده ولی توسعه و ساخت تسلیحات به طور بومی انجام می شود. 🔹 عراق در دوران جنگ تحمیلی علیه ایران، نمونه بارز این روش بود، غربیها بویژه آمریکا رژیم صدام را در بهینه سازی توپخانه، زرهی ، جنگنده ها، موشک ها کمک می رساند و کارخانجات صنایع تسلیحاتی متعددی را در گوشه و کنار عراق راه اندازی نمودند. عراق همچنین با حمایت آمریکا در یک طرح موشکی با مصر و آرژانتین مشارکت داشت و..‌ تعدادی از کشورها و از جمله غربی این روش را دنبال می نمایند. ۳_روش وابسته: به دو راه صورت می پذیرد: راه اول، واردات از یک یا چند منبع است و راه دوم، تولید محلی بر مبنای فناوری خارجی. 🔹 عربستان، امارات ، ایران زمان شاه و....این روش را دنبال نموده و می کنند. نکته قابل توجه در مورد ایران زمان پهلوی دوم این بود که واردات تسلیحات ایران در زمان شاه، غالباًاز یک منبع و آن هم آمریکا بود. حتی بسیاری از تجهیزات نظامی وارداتی در زمان شاه تنها در آمریکا تولید می گردید ، و ایران تنها وارد کننده آن بود. این روش ضررهای بسیاری از حیث تهیه لوازم یدکی آن تسلیحات و تجهیزات وارد می نماید و وارد کننده مجبور میگردد به هر قیمت و درخواست صادر کننده رضایت دهد. شاید پهلوی دوم یکه تاز این روش باشد، چرا که اندکی تحقیق و پژوهش نشان می دهد که برخی کشورهایی که از روش وابسته پیروی میکنند، نیز در مواردی( اشاره خواهیم داشت) برای واردات تجهیزات نظامی خود دقت می کنند که تنها یک کشور ، سازنده آن تجهیزات و تسلیحات نباشد تا از حیث تامین لوازم یدکی آن دچار مشکل نشوند. 🌐 ادامه دارد. #اندیشه_نظامی_ایران #رهنامه_نظامی_شاه #آمریکا_صدام #مصر_صدام #آرژانتین_صدام 👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/2700804115Cb7c0563901