در واقع، پولی که قرار بود برای خرید تسلیحات و تجهیزات هزینه شود و بر اساس محاسبات غربی‌ها تا 10 درصد از تولید ناخالص ملی ایران را در یک رقابت تسلیحاتی در بر می‌گرفت، در جای دیگری هزینه شد. همانگونه که بارها تاکید کردم، در یک برنامه بلندمدت 30 ساله، این پول راهی ایجاد صنایع گسترده و شکل‌دهی به زیرساخت‌های قدرتمندی شد که بتواند انواع و اقسام سلاح‌ها را برای کشور تولید کند. به عبارت بهتر، ایران خرید دلاری سلاح را در پیش نگرفت، بلکه با بخشی از آن پول رفت و از همین کشورهای غربی و شرقی بهترین ماشین‌آلات سرمایه‌ای را به همراه دانش لازم برای تولید وارد کرد تا تسلیحات را به شکل «ریالی» تولید کند. این موضوعی بود که دشمنان خیلی دیر متوجه شدند و اصولا نمی‌خواستند باور کنند. به عنوان مثال وقتی ایران نخستین موشک‌های ضدزره طوفان (نمونه داخی تاو) را طراحی کرده و ساختند، مدعی شدند که ایران «خط تولید» این موشک را نداشته و به صورت «کارگاهی» اقدام به تولید این موشک‌ها می‌کند و ایران هم با هوشیاری اجازه داد تا طرف غربی همین فکر را کند، در حالی که ایران در همین حوزه طوفان را به شکلی گسترش داد که امریکایی‌ها در خواب هم نمی‌بینند./3 @SyrianKhabar