. حضرت مهدی! " اَمَّنْ يُجيب... خوان! شده‌اَم زارِ زاری اَت آگَه شدم ز وضعیتِ اضطرارى اَت! اما هزار حیف نبودم به فکر تو عمرم گذشت بی هَوَس ِ غمگساری اَت تو مهربان‌تر از پدر و مادری مرا کی می ‌کِشی مرا به بَرِ کردگاری اَت؟ کی با زهیر و قنبر و سلمان شوم رفیق‌؟ کی می‌شوم مُرید و نديم ِ شکاری اَت؟ کی می کنی مرا نظری که شوم اسیر... در بارگاه سلطنتِ روزگاری اَت‌؟ کی می‌خَری مرا که به طور همیشگی... باشم خَدوم ِ با ادبِ افتخاری اَت‌؟ کی صبح، زیر پای تو، شب، زیر پای تو... هر لحظه را کنم سپری با خماری اَت‌؟ کی صاحبِ جگر کنی اَم در رکاب خویش... با زهره ای که جان بفشانم به یاری اَت؟ کی می‌شود که دغدغه اَم در شبانه روز... باشد مودّتِ به تو و جان‌سپاری اَت؟ یادم نمی رود که تو برداشتی مرا... از خاکِ غفلت از تو و از پرده داری اَت آخر، همان که هست پسندِ تو می شوم؟ می‌ایستم به قلّه‌ی خدمت‌گزاری اَت؟ من را بِکُش به دیده‌ی نرگسْ‌مَآبِ خويش کن صیدِ خويش با نظرِ ذوالفقاری اَت عهدی که با تو بسته اَم از عالَم اَلَست من را کِشانده است به این بی قراری اَت یک ردّ پا ز تو به خیالم نشسته است سرزنده ام من از اثرِ یادگاری اَت... بر فرقِ چاک خورده‌ی حیدر، چه سوزناک... شعله كشيده تا به فَلَک، سوگواری اَت ای آرزوی هر شبِ قدرم! ظهور كن! کی می رسد ز راه، نسیم بهاری اَت؟ شب پنجشنبه ۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ مقارن شب نوزده ماه مبارک .