این فضیلت زمانی به دست می آید که انسان با همت بلند قلبش را از دوستی دنیا خالی کرده و توجهش را به زندگی ابدی و آخرت معطوف داشته باشد. در این صورت است که انسان می تواند از متاع ناچیز دنیا چشم پوشیده و جز به اندازه نیازش از آن توشه بر ندارد. امام على عليه السلام می فرمایند: «مِن شَرَفِ الهِمَّة، لُزومُ القَناعَةِ» از بلند همّتى است، پايبندى به قناعت.