هدایت شده از سیدابوالحسن مهدوی
...ادامه از قبل 🔻برای پی‌بردن به اهمیت بحث، توجه به این نکته لازم است که بزرگان می‌گویند غفلت، درمان ندارد؛ چرا که غافل، دو غفلت دارد: غفلت از یاد خدا و غفلت از غفلت خود. 🔹فرد غافل از غفلت خود بی‌خبر است، نمی‌تواند درد غفلتش را درمان کند. یاد امام غایب و عالِم به احوال و اَعمال و افکار، همچون واکسنی است کارآمد برای پیشگیری از ابتلا به مرض مهلک غفلت. 🔸اما اگر کسی به غفلت مبتلا شد، برای درمان آن نیز لازم است به گفتن این ذکر الهی عادت پیدا کند تا بتواند غفلت به وجود آمده را برطرف سازد. 👈اگر آدمی به گفتن این ذکر مبارک عادت کرد، امید است که در حین غفلت نیز مرتب هم این ذکر را بگوید و در نتیجه، ناگهان متوجه معنای لفظی شود که می گوید و ناخواسته، غفلتش درمان شود. 🔹البته این ناخواسته‌بودن، در حین درمان است؛ وگرنه چون فرد، قبل از ابتلا می‌داند که یکی از راه‌های درمان غفلت، عادت‌کردن به گفتن ذکر است، از روی قصد، خود را به ذکرگفتن عادت می‌دهد و خود را آماده می‌کند تا در زمانی که غافل شد، ناخواسته از عادت ذکرگفتن استفاده کند و خود را از بیماری غفلت برهاند. @abolhasanmahdavi