| | به حق، امیرالمؤمنین (علیه السلام) بیشترین سهم را در بروز و اتصاف ویژگی های برجسته و کارآمد روحی در حضرت عباس (علیه السلام) بر عهده داشتند و تیزبینی امیرالمؤمنین (علیه السلام) در پرورش حضرت عباس (علیه السلام)، از او چنان قهرمان نام‌آوری در جنگ‌های مختلف ساخته بود که شجاعت و شهامت او، نام حضرت علی (علیه السلام) را در کربلا زنده کرد. روایت شده است که امیرالمؤمنین (علیه السلام) روزی در مسجد نشسته و با اصحاب و یاران خود گرم گفت‌وگو بودند. در این لحظه، مرد عربی در آستانه در مسجد ایستاد، از مرکب خود پیاده شد و صندوقی را که همراه آورده بود از روی اسب برداشت و داخل مسجد آورد. به حاضران سلام کرد و نزدیک آمد و دست حضرت علی (علیه السلام) را بوسید و گفت: مولای من! برای شما هدیه‌ای آورده‌ام و صندوقچه را پیش روی امام نهاد. امام در صندوقچه را باز کرد، شمشیری آب‌دیده در آن بود. درهمین لحظه، حضرت عباس (علیه السلام) که نوجوانی نورسیده بود، وارد مسجد شد. سلام کرد و در گوشه‌ای ایستاد و به شمشیری که در دست پدر بود، خیره ماند. امیرالمؤمنین (علیه السلام) متوجه شگفتی و دقت او گردید و فرمود: فرزندم! آیا دوست داری این شمشیر را به تو بدهم؟ حضرت گفت: آری! امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمودند: جلوتر بیا! حضرت ابوالفضل پیش روی پدر ایستاد و امام با دست خود، شمشیر را بر قامت بلند او حمایل نمود. سپس نگاهی طولانی به قامت او نمود و اشک در چشمانش حلقه زد. حاضران گفتند: یا امیرالمؤمنین! برای چه می‌گریید؟ امام پاسخ فرمود: گویا می‌بینم که دشمن پسرم را احاطه کرده و او با این شمشیر به راست و چپ دشمن حمله می‌کند تا این‌که دو دستش قطع گردد.... و این‌گونه نخستین بارقه‌های شجاعت و جنگاوری در عباس (علیه السلام) به بار نشست. @enghelabion97