فکر کن یه مسیر ۷۰، ۸۰ کیلومتری، تماما پره از موکبهایی که یا غذا یا چای یا میان وعده طبخ میکنن و تحویل میدن تقریبا ۲۴ ساعته! بعضی هاشون جای خواب و سرویس بهداشتی دارن که زائرا استراحت کنن چون معمولا پیاده روی این مسیر دو تا سه روز طول میکشه حتی کسایی که موکب ندارن توی مسیر با یه سینی پذیرایی میکنن مثلا طرف میگفت من راننده تاکسی ام، روزانه یه بخشی از درآمدم رو میذارم کنار که تو اربعین چند روز غذای نذری بدم فکر کن هر روز از درآمدت برای یه کاری بذاری کنار یعنی خیلی برات مهمه! میخوام بگم این اعتقاد که همه باید به زائر حسین خدمت کنیم تا به چشم حسین بیایم، درجریانه هیچ کس هیچ کس رو نمیشناسه اونجا موکب دارا زائرا از نژادای مختلف ادیان و مذاهب مختلف جمع شدن فقط تلاش میکنن به هم خدمت کنن مهربانی در سطح عالی اونجا دیده میشه دعوایی نیست حتی اگر مشکلی پیش بیاد همه به احترام اون مزور گذشت میکنن این آقا کیه و چی داره که خود این آدما بی هیچ عامل کنترل کننده ای بخاطرش ادب میکنن و نه تنها با هم دعوا ندارن بلکه خیلی هم به هم محبت میکنن! آدمایی که اصلا همو نمیشناسن! جای دیگه همو ببینن شاید جواب سلام همم ندن انقدر که تفاوت وجود داره بینشون هر جور کمکی که فکرش رو بکنی توی این مسیر هست موکبایی هست که خیاطا با چرخهایی که خودشون آوردن کوله های پاره شده ی مردم رو میدوزن یا دندون پزشکهایی که خودشون یونیت و مواد میارن و زائرا و بومیها رو مداوا میکنن! _رایگان؟! _تمام این مسیر همه خدمات رایگانه هیچ پولی توی این مسیر مبادله نمیشه جز پول کرایه ماشین اونم خیلیا هستن نذرش رو دارن و رایگان انجام میدن چشمهاش از تعجب گرد شده بود: اینا رو جدی میگی؟! یعنی اتفاق به این عجیبی و به این پرجمعیتی توی دنیا می افته پس چرا هیچ خبری ازش نیست چرا ما چیزی درموردش نشنیدیم _برای ما هم خیلی عجیبه که پوشش رسانه ای غرب از این واقعه تقریبا صفره! شبکه هایی که مراسم پرتاب گوجه و جشن بالش رو پوشش و بازتاب میدن، درباره این تعاون بی سابقه که ناب ترین پدیده بشری در انسانیت و اخلاقه با این وسعت و حجم، هیچ خبری تولید نمیکنن! سکوت محض... یعنی هیچ جای تامل نداره که ۲۵ میلیون آدم کجا میرن و چکار میکنن؟! اونم توی چه شرایطی این کشور درگیر جنگ با داعش بوده امنیت چندانی هم نداشته تازه دوساله الحمدلله پاکسازی شده و امنیت برقراره سالهای پیش اینطوری نبود حتی خطر وجود داشت ولی باز مردم میرفتن خب چرا مگه چه جذابیتی داره؟ چه جذابیتی داره هوای گرم و خشک عراق و پیاده روی تو کویر زیر آفتاب با لباس مشکی و یه کوله سنگین حداقل یک هفته خواب نصفه نیمه بهداشت اندک، چون امکانات چندانی وجود نداره ولی چرا مردم با این حجم استقبال میکنن؟ و هر کس میره حتما سال بعدش رو هم میره با وجود همه سختی ها برای همینم جمعیت رو به افزایشه تازه اونایی که رفتن انقدر بهشون خوش گذشته که تلاش میکنن بقیه رو هم با خودشون ببرن! چی داره این فضا که زائر از راحتی و امکانات نسبی خودش دل میکنه و میزبان حاضره از جیب خرج کنه غذا بپزه بده به غریبه هایی که فقط یه وجه اشتراک دارن، همه زائر امام حسینن تصور کن یه جایی هست که اینهمه آدم با این سطح از محبت بیست روز توش در حال رفت و آمدن چقدر دیدن اون فضا میتونه جذابیت داشته باشه؟ چقدر نفس کشیدن توی اون فضا حال آدم رو خوب میکنه؟ اونقدر این تعامل زیبا و مملو از محبته که زبان از توصیفش قاصره؛ اونجا دم موکبا کسایی رو میبینی که سن و سالی ازشون گذشته یا حتی شیخ یه عشیره ان خب قبلا گفتم تو سیستم عشیره ای شیخ عشیره احترام عجیبی داره با یه نماینده مجلس برابری میکنه به لحاظ قدرت و جایگاه برای مردم یه همچین کسی بیست شب وایمیسته دم موکب چای میده یا حتی پای زائرا رو توی موکب ماساژ میده عمدا میخواد خدمت کنه به زائر امام حسین اون آدم اگر یه جای دیگه ببیندت شاید اصلا نگاهتم نکنه ولی توی اون فضا اصلا مهم نیست کی هستی چه رتبه اجتماعی چه موقعیت کاری و مالی و چه خانواده و نسبی داری همه مثل هم کنار هم با یه پتو تو دو متر جا میخوابن هیچ تفاوتی نیست شان فقط یکیه و اون زائر و خادم امام حسینه خیلیا حتی وسعشون نمیرسه غذا بدن ولی بیکارم نمیشینن یه کاری میکنن! یکی میبینی سر راه وایساده یه جعبه دستمال کاغذی دستشه هر کس لازم داره برداره! یکی واکس دستشه میگه بیاید کفشاتونو واکس بزنم بچه های بومی رو میبینی، عطر دستشونه میزنن به دستت یکی تو موکبا میچرخه پای زائرا رو مشت و مال میده! اصلا زیبا تر از این فضایی توی زندگیم درک نکردم من یه جورایی تقابل صد درصد با دنیاییه که توش محبوس شدیم تو دنیایی که اصالت با پوله، یهو اهمیت پول کنار میره نه تنها کسی از کسی پولی نمیگیره تازه از جیب برای هم خرج میکنن! تو دنیایی که اصالت با امکانات و رفاه هرچه بیشتره، یهو کلی آدم میزنن تو دهن هر چی امکانات چند روز پیاده میرن