#امام_باقر_ع_مدح_و_ولادت هر دل خسته را قرار آمد جلوه ی سبز روزگار آمد ماه تابان خانه ی سجّاد پیک خورشید زرنگار آمد ذکر اذن دخول ماه رجب سبب فیض کردگار آمد پنجمین یا وجیهاً عندالله صاحب لطف بی شمار آمد برق تیغ کلام او غوغاست مردی از نسل ذوالفقار آمد در بیان عقاید شیعه بس روایات او به کار آمد در زمستان سخت سرماسوز او نمایان شد و بهار آمد آمده رونق تکامُل ما ایّهاالباقر توسُّل ما مردگان را حیات می بخشد عاشقان را ثُبات می بخشد به دلی که اسیر غم باشد او مسیر نجات می بخشد با دعای قنوت نیمه شبش تشنگان را قنات می بخشد یادی از او به نوکر ، آرامش در زمان وفات می بخشد جوهر شعر از نفس افتاد او به شاعر دوات می بخشد او به هر کس که تشنه ی عشق است صد هزاران فرات می بخشد لطف او لطف بی کران حسن او به عالَم برات می بخشد باقرالعلم خیمه ی سادات یک نفس من جدا از او ؟! هیهات در نگاهش محبت مادر قامت او قیامت حیدر زیر پایش تلاطم زمزم چشم او فیض چشمه ی کوثر یوسف خانواده ی زهرا دل ربود از قبیله ی دلبر بزم تیغ و ترنج آماده ست محو خورشید چشم صد اختر محضر جابر بن عبدالله آمده با سلام پیغمبر هیبت هاشمی ست سر تا پا سیره ی فاطمی ست سر تا سر مطمئنّم به ما حواسش هست در زمان شلوغی محشر شاهد صحنه ی جدایی هاست مرثیه خوان کربلایی هاست غم گودال را خودش دیده تن پامال را خودش دیده نوه ی شاه کربلای شهید شاه بی حال را خودش دیده آنکه دور تن امام زمان قوم دجّال را خودش دیده آنکه دور حریم آل الله رنج اِشغال را خودش دیده آنکه با خیمه ها اسارت رفت زخم خلخال را خودش دیده کوفه تا شام ، کنج ویرانه زن غسّال را خودش دیده ماجرای رقیه یادش هست داغ همسال را خودش دیده وضع او مقتل مجسّم بود روز و شب های او محرّم بود شاعر: #اسماعیل_شبرنگ