هرگز آن روز را که مادرم مجبورم کرد به جشن تولد دوستم بروم، فراموش نمي کنم. من در کلاس سوم خانم بلاک در ويرچيتاي تگزاس بودم و آن روز دعوتنامه فقيرانه اي را که با دست نوشته شده بود، به خانه بردم و گفتم: «من به اين جشن تولد نمي روم. او تازه به مدرسه ما آمده است. اسمش روت است. برنيس و پت هم نمي روند. او تمام بچه هاي کلاس را دعوت کرده است!» مادرم دعوتنامه را نگاه کرد و سخت اندوهگين شد. بعد گفت: «تو بايد بروي. من همين فردا يک هديه براي دوستت مي خرم.» باورم نمي شد. مادرم هيچ وقت مرا مجبور نمي کرد به مهماني بروم و ترجيح مي دادم بميرم، اما به آن مهماني نروم. اما بي تابي من بي فايده بود. روز شنبه مادرم مرا از خواب بيدار کرد و وادارم کرد آئينه صورتي مرواريد نشاني را که خريده بود، کادو کنم و راه بيفتم. بعد مرا با ماشين سفيدش به خانه روت برد و آنجا پياده ام کرد. از پله هاي قديمي خانه بالا مي رفتم، دلم گرفت. خوشبختانه وضع خانه به بدي پله هايش نبود. دست کم روي مبلهاي کهنه شان ملافه هاي سفيد انداخته بودند. بزرگترين کيکي را که در عمرم ديده بودم، روي ميز قرار داشت و روي آن نه شمع گذاشته بودند. ۳۶ ليوان يک بار مصرف پر از شربت کنار ميز قرار داشت. روي تک تک آن ها اسم بچه هاي کلاس نوشته شده بود. با خود گفتم خدا را شکر که دست کم وقتي بچه ها مي آيند، اوضاع خيلي بد نيست. از روت پرسيدم: «مادرت کجاست؟» به کف اتاق نگريست و گفت: «بيمار است.» _ «پدرت کجاست؟» _ «رفته.» جز صداي سرفه هاي خشکي که از اتاق بغلي مي آمد، هيچ صدايي سکوت آنجا را نمي شکست. ناگهان از فکري که در ذهنم نقش بست، وحشت کردم: «هيچ کس به مهماني روت نمي آيد.» من چطور مي توانستم از آنجا بيرون بروم؟ اندوهگين و ناراحت بودم که صداي هق هق گريه اي را شنيدم. سرم را بلند کردم و ديدم روت دارد گريه مي کند. دل کودکانه ام از حس همدردي نسبت به روت و خشم نسبت به ۳۵ نفر ديگر کلاس لبريز شد و در دل فرياد زدم: «کي به آنها احتياج دارد؟» دو نفري با هم بهترين جشن تولد را برگزار کرديم. کبريت پيدا نکرديم.براي آنکه مادر روت را اذيت نکنيم، وانمود کرديم که شمعها روشن هستند. روت در دل آرزويي کرد و شمعها را مثلا فوت کرد! خيلي زود ظهر شد و مادرم دنبالم آمد. من دائم از روت تشکر مي کردم، سوار ماشين مادرم شدم و راه افتاديم. من با خوشحالي گفتم: «مامان نمي داني چه بازيهايي کرديم. روت بيشتر بازيها را برد، اما چون خوب نيست که مهمان برنده نشود، جايزه ها را با هم تقسيم کرديم. روت آئينه اي که خريدي، خيلي دوست داشت. نمي دانم چطور تا فردا صبح صبر کنم، بايد به همه بگويم که چه مهماني خوبي را از دست داده اند!» مادرم ماشين را متوقف کرد و مرا محکم در آغوش گرفت. با چشماني پر از اشک گفت: « من به تو افتخار مي کنم.» آن روز بود که فهميدم حتي حضور يک نفر هم تأثير دارد. من بر جشن تولد نه سالگي روت تأثير گذاشتم و مادرم بر زندگي من اثر گذاشت.  📝 لی آن ريوز برگرفته از کتاب ۸۰ داستان برای عشق به زندگی مجله مجازی فراجالب را دنبال کنید 👇 🎯 @Farajaleb