در هر کدوی قلقله زنی پیرزنی اسیر است، پیرزنی که وقتی دختری کوچک بود رفت و در کدو نشست و دیگر هیچ وقت بیرون نیامد؛ زیرا که جهان بیرون از کدو، پر بود از گرگ و پلنگ و شیر و روباه گرسنه که می خواستند او را بدرند و بخورند. کدونشینی شاید امنیت بیاورد اما هرگز عز‌ّت نمی آورد. هر زنی روزی باید خودش از کدوی خویش بیرون بیاید؛ پیش از آنکه کدو بشکند و پیش از آنکه گرگ بگوید: های پیرزن! من صدای تو را شناختم ،بیا بیرون... هر زنی باید رو به روی گرگش بایستد و به چشم های او خیره شود و به او بگوید: من دارم از این راه می روم راهم هم درست است و وقتی هم برگشتم نه چاق می شوم و نه چله و نه اجازه می دهم تو مرا بخوری، از سر راه من کنار برو که من راه درست را فهمیده ام و از راه درست بیرون نخواهم رفت حتی اگر دنیا از تباهی و گمراهی پر شود من همرنگ جماعت گمراه نخواهم شد ودیگران را هم گمراه هم نخواهم کرد