🔰 یادداشت تحلیلی
کارکردهای اجتماعی طرح افطاری ساده
📝اقتباسی از یادداشت آقای صادق فرامرزی
در رمضان به سر میبریم،مبارک‌ترین ایامی که خداوند برای بندگانش مقدر کرده است، ماهی برای مناجات و روزه‌داری، فرصتی برای هر"بنده خدا"
اما اجازه بدهید بجای فرصت هر"بنده خدا" به تجربه جمعی "بندگان خدا" از این ماه نگاهی بیاندازیم
رمضان چه نمود بیرونی برای مردم دارد؟اگر از بنرهای کلیشه‌ای روابط عمومی سازمان‌ها و شهرداری‌ها بگذریم تمام نمود بیرونی رمضانی به محدودیتها و ممنوعیتهایی در غذاخوری‌ها ختم می‌شود،وجهی تماما سلبی در محیطی بیرونی و البته افطاری‌هایی جمعی در محیط خصوصی!(برگزاری دسته‌جمعی مراسم لیالی‌قدر و... وجه ایجابی رمضان در جامعه است که اصلا کافی نیست)
در نقطه مقابل اما ماه محرم تبدیل به بزرگترین آئین جمعی در جامعه ایران شده است، آئینی که از شدت ریشه‌دواندن در باورها و سنت‌ها، اکثریت قریب به اتفاق جامعه را با خود همراه می‌سازد، تا آنجا که حتی اقلیت‌های دینی نیز به سبک و سیاق خود سعی می‌کنند بخشی از این آئین باشند
قصد قیاس حکم روزه‌داری رمضان با سنت عزاداری محرم نیست، روی صحبت با نمود اجتماعی این دو ماه در جامعه است