چرا با وجود عبادت، احساس رُشد نمی کنیم؟ نکته ای از یک کتاب: (کتاب به زبان محاوره است) برای رُشد کردن، قبل از هر چیز باید در مقابل عظمت خدا، احساس کنیم که هیچ هیچ هستیم. اولین نشونه عبادت واقعی، هیچ دیدن خود در مقابل عظمت خداست. اگر به حقیقت عبادت، توجه داشته باشیم، هر چه بیشتر عبادت میکنیم باید احساس کوچکی و هیچی بیشتری کنیم. آدمی که رفته پای کوه و داره کوه رو از نزدیک می بینه بیشتر از کسی که همون کوه رو از دور میبینه عظمت و بزرگی کوه رو نسبت به قامت خودش، درک میکنه. عبادت واقعی هم باید ما رو به خدا نزدیک کنه تا احساس کوچکی بیشتری در برابر عظمت خدا پیدا کنیم. تضرع و ناله های اهل بیت(علیهم السّلام) در مناجاتها، به خاطر اینه که به نهایت قرب رسیده بودن و نهایت احساس هیچی در برابر خدا داشتن. بعضی وقتها ما با عبادت کردن نه تنها احساس هیچی نمیکنیم بلکه احساس میکنیم کسی شدیم برای خودمون و احساس بزرگی هم میکنیم و از خدا طلبکار هم میشیم.اما اوج بندگی به اینه که بدونیم خدا اونقدر عظمت داره که هیج عبادتی حقش رو ادا نمیکنه. میدونید چرا ما نمیتونیم تو عبادتمون حضور قلب داشته باشیم؟ چون حقیقت عبادت اینه که اقرار کنی «خدایا! من اومدم بگم هیچی نیستم» وقتی این اظهار عجز و ذلت در برابر خدا ایجاد شد، حضور قلب هم پیدا میشه. تکبر، پرتگاه بسیار خطرناکیه. متکبر به اندازه ای که خودش رو بزرگ میبینه تو بندگیش دروغ میگه. عبادت یعنی خدایا من هیچ و تو همه چیزی اما متکبر میگه: «من هیچ نیستم؛ حتی اگه تو همه چیز باشی» حس قشنگ آدم بعد از عبادت،برای دریافتیه که از بزرگی و عظمت خدا داره اما عبادتی که آدم در خودش، احساس بزرگی کنه، قدرت آرامش بخشی نداره. آدم متکبر اگه بعد از عبادتش، نسبت به آدمای دیگه احساس بزرگی کنه و لذت ببره، این لذت معنوی نیست و لذت نفسانیه؛ چون به خاطر بزرگ دیدن خودش داره کیف میکنه؛ نه به خاطر بزرگ دیدن خدا. 📚طعم شیرین خدا، جلد اول، محسن عباسی ولدی، بخش هایی از صفحات ۱۶۵ _ ۱۸۰ ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ اگر به نظرتون اومد کانال اخبار روز فاطمیون مفیده، ما رو به دیگران هم معرفی کنید. 👇👇👇 https://eitaa.com/fatemiioonakhbar