#گزیده 💢با توجه به تبیین زیستی ماهیت انسان از یک‌سو و نظریۀ فطرت از سوی دیگر و با تأکید بر مؤلفۀ عقلانیت (rationality) و هوشمندی(intellectuality) به‌عنوان محورهای بنیادین چنان‌چه در تعریف مفهوم فطرت، معنای موسعی لحاظ شود، می‌توان هم موجودیت و سرشت خاص انسانی را در تمایز با سایر موجودات تبیین کرد و هم به نکات مشترک با نظریۀ زیستی دست یافت. بدین نحو که فطرت را همان طبیعت و ماهیت انسانی در مفهوم زیستی در نظر بگیریم که با رشد عقلانیت در گونۀ انسان به مرور شکوفا می‌شود و عامل برتری گونه انسان نسبت به سایر گونه‌هاست. چنین ماهیتی در تقریر تکاملی در طول فرایند تکامل از سوی طبیعت به انسان داده شده و در تلقی دینی ریشه در ارادۀ الهی دارد. 💢در این صورت فطرت همان عقلانیت انسان است که به مرور زمان رشد می‌کند و بالنده می‌شود و اصلی‌ترین مؤلفۀ تمایز گونۀ انسان با سایر گونه‌های زیستی است. یعنی حتی اگر مطابق سنت دینی بپذیریم که انسان قبل از تولد واجد استعدادهای خاصی است که از سوی خداوند به او داده شده است، برای به فعلیت رساندن این استعدادها، انسان به لحاظ تکاملی باید به مرحله ای از خردمندی برسد تا قادر باشد قابلیتهای بالقوه عقلانی خود را شکوفا کند. 🔰 مطلب کامل را اینجا مطالعه کنید 🔻فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛ 🆔 @Fekrat_Net