افراط‌ وتفریط صوفیه در خوردن و آشامیدن 👹🔻 قسمت (اول) 1️⃣ ♦️ اعتدال و میانه‌روی در زندگی انسان باعث آرامش و آسایش اشخاص در زندگی روزمره آنهاست . 🔷 در دین مبین اسلام نیز باعث دور نشدن از صراط مستقیم خواهد شد و خداوند متعال نیز در قرآن کریم، دین اسلام را به‌عنوان دین وسط معرفی کرده است. 🔶 در اسلام کردار و رفتار اشخاص، بر پایه نیازهای فطری آنان است که نباید هیچ‌گونه افراط‌ وتفریطی در آن باشد و آیات و روایات زیادی افراط‌ وتفریط در هر امری را مورد سرزنش و مذمت قرار داده است. 🔷 اما افراط‌ وتفریط امری عجین شده با تمام فرق است چون اکثر آموزه‌های فرق یا از آموزه‌های دینی است که دست‌خوش تحریف و تغییر شده یا بدعت و نوآوری است که مسبب هردوی آنها نیز افراط‌ وتفریط در آموزه‌های هر دین است. ♦️ صوفیه ازجمله فرقی است که از صدر اسلام تاکنون افراط و تفریط‌های زیادی داشته و با افراط‌ و تفریط خود مسبب تغییر و تحریف در آموزه‌های دین اسلام شده است، تا آنجا که یحیی باخزری صوفی صاحب ‌ نام قرن هشتم هجری درباره زهد و ترک حلال‌ها توسط صوفیه می‌نویسد: 🔷 «زهد آنست که حلالهای دنیا را همه ترک کنی و از دنیا و شهوات او روی بگردانی».[1] از همین جهت است که قشیری در رساله خود افراط در جوع و گرسنگی را از ارکان مجاهدت دانسته و گفته: 🔶 «بدان ‌ که گرسنگی از صفات این قوم و یکی از ارکان مجاهدت می‌باشد و سالکان این طریق به ‌ گرسنگی بدین درجه رسیدند و از طعام بازایستادند و چشمه‌های حکمت اندر گرسنگی یافتند.»[2] 🔷 عطار در کتاب تذکره الاولیاء موارد زیادی از افراط‌ وتفریط صوفیه در ترک حلال و خوردن و آشامیدن ذکر کرده است که ازجمله درباره سهل بن عبدالله آورده که: 🔶 «گاهی بود که در 40 شبانه ‌روز تنها یک مغز بادام غذای او بود.»[3] یا در شرح‌حال بایزید بسطامی آورده است که: «بایزید گفت چهل سال ازآنچه آدمی‌زادگان خورند من نخوردم.»[4]یا درجایی دیگر در شرح‌حال ابوالحسن مکی گفته‌شده: 🔶 «او مردی بود دائم الصوم و نان را جز در شب جمعه نمی‌خورد و که خوراکش در هرماه، چهار دانگ بود.»[5] در شرح‌حال ابوسعید ابوالخیر گفته‌شده که در هفت سال ریاضتش در بیابان جز خار بیابان و سرگز و امثال آن چیزی نخورد.[6] 🔻 نگاه صوفیه به ترک حلال و تحمل گرسنگی نه تنها نگاهی اسلامی نیست بلکه نگاهی افراطی است که آن را مایه سعادت و رسیدن به کمال می‌دانند چنانچه در کتاب رساله‌ی قشیریه از قول ابراهیم ادهم نقل‌شده که گفته: 🔷 مرد به جایگاه نیکان نرسد، تا شش عقبه بگذراند، اینکه درِ نعمت در بندد و درِ سختی بر خود بگشاید، دیگر اینکه در سیری ببندد و درِ گرسنگی بگشاید.[7] 🔻در حالی بزرگان صوفیه خود را از نعمت‌های الهی محروم کرده‌اند که خداوند متعال در قرآن کریم این افراط‌وتفریط را مذمت و نکوهش کرده و می‌فرماید: 🔷 «قُل مَن حَرَّمَ زینَةَ اللَّهِ الَّتی أَخرَجَ لِعِبادِهِ وَالطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزقِ[اعراف / 32] بگو چه کسی زینت‌هایی را که خدا برای بندگانش آفریده و روزی‌های پاکیزه را بر آنها حرام کرده است. در آیه دیگر نیز می‌فرماید: 🔶 «وکُلُواْ وَاشْرَبُواْ وَلاَ تُسْرِفُواْ إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ [اعراف / 31] بخورید و بیاشامید ولی اسراف نکنید که خداوند مسرفان را دوست ندارد.» این آیات نشان‌دهنده این مطلب است که از منظر اسلام هیچ‌گونه منافاتی بین سیر و سلوک الی الله با استفاده از نعمت‌های الهی به دور از افراط‌وتفریط وجود ندارد. ♦️اما افراط‌وتفریط صوفیه به گرسنگی و دوری کردن از نعمت‌های الهی خلاصه نمی‌شود و صوفیان از طرف دیگر پشت‌بام افتاده‌اند، درجایی که آن‌چنان مشغول به شکم‌پرستی و پرخوری می‌شوند که شخصی همچون ابوالعلاء معری پرخوری و شکم‌بارگی را یکی از مختصه‌های صوفیه می‌داند».[8] به کانال فرقه های عجیب و جهان ماوراء بپیوندید 🔻🔻 http://eitaa.com/joinchat/3478585344Cfddd4eceb2 ادامه دارد....🔻🔻