چهره‌ها و نام‌های « شیطان » در ادیان 👹🔻 قسمت (اول) 1️⃣ ♦️ واژه شیطان هم، نام عام و هم نام خاص است، و میان اهل کتاب به معنای دشمن و ترجمه‌ی لفظ یونانی آن، «دیابولس» است که به معنای سخن‌چین است و از لفظ یونانی «دیابولو» به معنای تهمت زننده و پنهان کننده گرفته شده است. 🔷 در زبان عربی نیز از لفظ «شطن» گرفته شده و به معنای خبیث و متمرد و بازگشته از راه حق است. در کتاب مقدس یهودیان آن را «ابدون» و «اپلیون» یعنی هلاک کننده، فرشته جهنم، «بعلزبول» به معنای خدای فرار، «بعلزبوب» به معنای مدفوع، «بلعیال»، رئیس این جهان، رئیس دیوها، خدای این جهان، ابلیس، قاتل، پدر دروغ‌گویان، اهریمن و اژدها، مار قدیم، دشمن و شیر غران هم گویند. 🔶 در انگلیسی «اویل» به معنای چیز بسیار بد است و گاهی بر شیطان یا یاران او اطلاق می‌شود. و «دوئل» به معنای شیطان به کار می‌رود که در زبان یونانی به معنای متهم کننده و شاکی است. ♦️ شیطان را الههٔ سیاه هم گفته‌اند و اهریمن که در آیین زرتشت، مظهر شر و ناخوشی و پلیدی است و «مونس‌تر» به معنای هیولای بزرگ می‌تواند بر شیطان و یارانش اطلاق شود. به کانال فرقه های عجیب و جهان ماوراء بپیوندید 🔻🔻 http://eitaa.com/joinchat/3478585344Cfddd4eceb2 ادامه دارد....🔻🔻