💠 درد علی(ع) دو گونه است: یك درد، دردی است كه از زخم شمشیر ابن ‌ملجم در فرق سرش احساس می‌كند و درد دیگر دردی است كه او را تنها در نیمه‌های شب خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه كشانده و به ناله درآورده است! ✅ ما تنها بر دردی می‌گرییم كه از شمشیر ابن ‌ملجم در فرق سرش احساس می‌كند. اما این درد علی(ع) نیست، دردی كه چنان روح بزرگی را به ناله درآورده است، «تنهایی» است كه ما آن را نمی‌شناسیم!   💯 باید این درد را بشناسیم، ‌نه آن درد را، كه علی(ع) درد شمشیر را احساس نمی‌كند و ما، درد علی (ع) را احساس نمی‌كنیم!   🔮 ما ملتی كه افتخار بزرگ انتصاب به علی(ع) و مكتب علی(ع) را داریم و این بزرگترین افتخار تاریخی است كه می‌تواند بدان بنازد و بالاخره بزرگترین سرمایه، امیدی است كه می‌تواند به وسیله آن نجات پیدا كرده، ‌به آگاهی، بیداری، حركت و رهایی برسد، اما در عین حال می‌بینیم كه با داشتن علی(ع)، به «عشق به علی» هم نرسیده‌ایم!   ✳️ در صورتی كه «شیعه علی(ع) بودن» از «چون علی(ع) عمل كردن» شروع می‌شود و این مرحله‌ای است پس از شناخت و پس از عشق.   ⚜ بنابراین ما یك ملت «دوستدار علی (ع)» ‌هستیم، اما نه «شیعه علی(ع)»‌! چراكه شیعه علی(ع) همچنان كه گفتم علی(ع) ‌وار بودن، علی(ع) ‌وار اندیشیدن، علی(ع) ‌وار احساس كردن در برابر جامعه، ‌علی(ع) وار مسؤولیت احساس كردن و انجام دادن و در برابر خدا و خلق، ‌علی(ع) ‌وار زیستن، علی(ع) ‌وار پرستیدن و علی(ع) ‌وار خدمت كردن است..." ✍🏻 دکتر شریعتی 🔴کانال گام دوم انقلاب ✌️ 🔴https://eitaa.com/joinchat/3861577738C3c3b839fff