┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کـنم» ⏪ بخش ۱۰۸: نمی دانم چه قدر از رسیدنمان به آن خاک گذشت. دانیال، اصرار داشت کمی استراحت کنم و تجدید انرژی، تا بهتر بتوانم ادامه ی این سفر را درک کنم. اما مگر می شد در برابر تلاطم عاشقی یک جا نشست؟ این جا آهن ربای عالم بود و دلربایی می کرد. هر قلبی که سر سوزنی محبت داشت، سینه خیز تا حریم علی را می دوید. حرف های دانیال انرژی نداشت و مجبور شد مرا هم همراه خود ببرد. بار سفر را، خفته در بوی کهنگی اتاق کوچک هتل گذاشتیم و قدم تند کردیم. هجوم جمعیت زیاد بود. از دور که کاخ پادشاهی اش نمایان شد، قلبم پر گرفت و دانیال چشم دوخت به صحن علی و هر دو محو تماشا ماندیم. قیامت چیزی فراتر از این محشر می توانست باشد؟ در کنار هیاهوی زائرانی که هر کدام به زبان خود، ارباب را صدا می زدند، چشمم به دانیال افتاد که حالا شانه هایش تکان می خورد و سر در گریبان داشت. آری! این جا خود خدا حکومت می کرد. بیچاره پدر! نیست که ببیند دخترش عاشق علی شده. «من الظلمات الی النور» طی دو روزی که در نجف اقامت داشتیم، به زیارت از دور رضایت دادیم. هر بار درد دل عرضه می کردیم و مرهمی می گرفتیم. حالا دیگر دانیال هم، با وجود ترس از خط و نشان های حسام برای امانتداری و مراقبت از من، یک پای این عاشقی به حساب می‌آمد. در هیاهوی رفتن و نرفتن، روز بعد از وداع با امیر عالمیان، به سمت کربلا حرکت کردیم؛ با پاهایی پیاده و قدم به قدم به دلدادگان حسینی که از همه جای دنیا، به سمت حرم می‌دویدند. یکی سینه کشان، برخی با پای برهنه، خانواده‌ای با کودکانشان و من حیران که حسین چه بر سر دل اینان آورده است. گام به گام، اهل عراق به استقبال می آمدند و قوت روزانه شان را، دست و دلبازانه، تقدیم به میهمانان شاه کربلا می کردند. به چشم دیدم التماس های پیرزن عرب را به زائران، برای پذیرایی در خانه‌اش. چرا دنیا، پیامبر این دین را خلاصه می کرد در پرچمی سیاه که طرفدارانش سر می‌برند و ظالمانه کودک می کشند؟ من مهر و محبت آسمانی را در لباس مشکی زائران، پاهای برهنه و تاول زده شان، آذوقه های چیده شده در طبق اخلاص مهمان نوازان عرب و چای پررنگ و شیرین عراقی، در استکان های پرنقش و نگار کمر باریک دیدم. چای های غلیظ این دیار، طعم خدا در خود داشت. حسام مدام از طریق تلفن، جویای حال و موقعیت مکانی ما می‌شد و به دانیال فشار می آورد تا در موکب های بعدی، سوار ماشین شویم. اما من راضی نمی شدم. شب ها در موکب هایی که به وسیله ی کاروان شناسایی می‌شد، اطراق می کردیم و بعد از کمی استراحت، راه می‌افتادیم. گاهی درد و تهوع بر معده ام چنگ می‌زد و من با تمام قدرت، رو به رویش می ایستادم. تسلیم و عقب نشینی، به عزم جزم من راه نداشت. دانیال بی چاره هم، کلافه تر از همیشه، حرص می‌خورد و نگرانم بود. سرانجام پس از سه روز انتظار، چشممان به جمال تربت حسین (ع) روشن شد. دریای زوار موج می زد. چشمه ی اشک می جوشید و شاپرک ذکر و دعا بر لب ها نشسته بود. چه قدر شیرینی داشت این سیاه پوشی عزا. به همت رئیس پیر کاروان، در هتل مورد نظر اسکان یافتیم و بعد از غسل زیارت، عزم حرم کردیم. پا به بیرون هتل که گذاشتیم، فوج فوج زائر می دیدیم، کاروان های مختلف، ملیت های متفاوت، از هر قوم و قبیله ای. دانیال در بین جمعیت دستم را محکم گرفت. سارا جان این جا خیلی شلوغه، حواست باشه دستم رو ول نکنی. شاید بتونم یه راهی واسه زیارت پیدا کنم. در هجوم جمعیت و دسته‌های سینه‌زنی، رو به روی میدانی ایستادیم. _ این جا کجاست؟ دانیال دستم را رها کرد و جستجوگرانه، سری به اطراف چرخاند. _ میدون مشک. حرم حضرت عباس اون طرفه. نگاه کن! چشم به مشک و فواره ی قرمزش دوختم. عباس مردی که نمی توانستم درکش کنم. اسمش که آمد، حسی از ابهت و بزرگی اش در وجودم پیچید. دانیال دوباره دستم را در مشتش گرفت. با نگاه به رو به رو، خواسته ام را به زبان آوردم. _ نمی شه یه جوری بریم تو حرم نه؟ خیلی شلوغه!؟ صدای مهربانی کنار گوشم زمزمه کرد: _ من می برمت. اما این رسمش نبود بانو! نفسم از شوق، بند آمد، برگشتم. صدای حسام من بود. با لباسی نیمه نظامی و موهایی به هم ریخته. این جا چه قدر زود آرزوها برآورده می شود! اشک امانم را برید و او با لبخند دلبرانه نگاهم کرد. دستش را محکم گرفتم. _ دق کردم از ندیدنت! دیدن حسام آن هم درست در نقطه ی صفر دنیا، یعنی نهایت عشق. گرم، دستم را میان پنجه های کشیده اش گرفت و به گوشه‌ای از خیابان برد. تماشایش کردم. خستگی، در صورت قاب شده در ریش و سفیدی به خون نشسته ی چشمانش فریاد می زد. ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 🔴کانال گام دوم انقلاب ✌ 🔴https://eitaa.com/joinchat/3861577738C3c3b839fff