┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «مثـل بیـروت بـود» ⏪ بخش ۵۴: تمام اعمال دفن با حضور روحانی سیدی و به دست فاطمه خانم انجام گرفت، فاطمه خانمی که اشک هایش را زیر شلاق باران مخفی کرده بود و مادرانه، فرزند را به خاک می سپرد. سنگ ها یک به یک با کمک پدر، طاها و عقیل بر خانه ی تازه ی سارا سقف شدند. آخرین لحد که قرار گرفت، هوا در ریه ام حبس گشت. کاش جسدم را در دریا بیندازند. من از چهار دیواری تنگ و تاریک می ترسیدم. با اتمام خاکسپاری یک به یک از تعداد حاضران کم می شد و این یعنی مُردن، خیلی تنهایی دارد. وقت رفتن، کنار بستر سارا نشستم. دست بر انجماد خیس خاک های انباشته گذاشتم. مویرگ هایم لرزید. فاطمه خانم قبر را به آغوش کشید و با صدایی شکسته نجوا کرد: «آروم بخواب عزیزکم! سلام من رو هم به امیر مهدی برسون!» به همین راحتی دفتر زندگی سارا بسته شد. همه رفتند و او زیر خرواری از خاک سرد، آرام گرفت. دخترک چشم آبی، بی دانیال شدن را نفهمید و مرد مو طلایی، تلخی مرگ خواهر را نچشید؛ اما امان از سینه ی سوخته ی آن مادر گرفتار در فراموشی. تکیه زده به بید مجنونی که زمانی شاهد دیوانه بازی های من و لبخند های بی صدای سارا بود، چشم به تصویر شهید حسام بر مزارش داشتم. انگار تبسمش مثل همیشه نبود؛ هم غم داشت هم شادی. تق تق دانه های باران روی چتر بالای سرم، سمفونی مُردگان را می نواخت. یقین داشتم دیگر خبری از لبخند های کم جان، بر لبان سارا نیست. حالا صدای قهقهه اش در همهمه ی گریه ی آسمان، درست وسط حیاط امامزاده شنیده می شد. آخر شیرین است این که شهید در خاک داشته باشی و میهمان عزرائیل شوی. اصلاً مرگ شهد می شود، عسل می سود، شراب طهورا می شود و به جانت می چسبد. طاها با ظاهری نمناک مقابلم ایستاد. _ من و بابا باید بریم. تو و مامان با عقیل میرید خونه ی دانیال. یه چیزهایی در مورد حفاظت به مامان گفتیم اما اصل ماجرا رو نمی دونه. مراقب باش خرابکاری نکنی! بچه ها اون جا حواسشون بهتون هست. خیرگی نگاهم از خیسی خاک گرفته نمی شد. نام مرد مو طلایی بر خستگی روحم سنگین آمد. صدایم حجم نداشت. _ دانیال... پس دانیال چی می شه؟ نمی خواین بهشون بگین که مُرده؟! نفسش را تا عمق ریه کشید. _ الآن وقته این حرف ها نیست. بیا برو تو ماشین بشین. من دیرم شده. ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 🔴کانال گام دوم انقلاب ✌ 🔴https://eitaa.com/joinchat/3861577738C3c3b839fff