امیرحسین ثابتی: امروز تیم ملی فوتبال ایران ژاپن را شکست داد و یک خوشحالی عمومی جامعه ایران را فراگرفته است. اما این «خوشحالی» دشمنان زیادی دارد. خیلی ها هستند که حاضرند میلیاردها دلار هزینه کنند تا ثانیه به ثانیه این خوشحالی را از بین ببرند تا جامعه ایران، در همه چیز حتی در فوتبال هم «حسرت» بخورد اما واقعیت امروز فوتبال ما این است که ژاپنی را شکست دادیم که همین سال گذشته بر اسپانیا و آلمان در جام جهانی غلبه کرد. اما چرا عده ای نمی خواهند مردم ایران حتی به بهانه فوتبال خوشحال باشند؟ برای پاسخ، پارسال را به یاد آورید. از روزی که ایران در برابر انگلیس و امریکا در جام جهانی باخت و عده ای خوشحالی کردند، کمتر از 15 ماه می گذرد. آن روزها برخی فکر می کردند باید از باخت ایران در برابر رقبایش خوشحال باشند چون این جمهوری اسلامی است که شکست می خورد و از برد ایران در برابر ولز هم باید ناراحت باشند، چون این جمهوری اسلامی است که پیروز شده است! اما همان ایام گفتم و نوشتم که ماجرا خیلی عمیق تر از این حرفهاست. چون پرچمی که سال 57 در این کشور بلند شد روح اصلی آن فرار از قرن ها خود تحقیری و بازگشت به خویشتن بود. این ماجرا تا جایی ادامه پیدا کرده که دشمنان ما در همه عرصه ها اراده کرده اند ما را به خاک سیاه بنشانند تا جایی که حتی خوشحالی به بهانه یک رویداد ورزشی را هم تحمل نمی کنند. اگر فکر می کنید این حرف بدبینانه است به این حرفهای صادق زیباکلام با دقت توجه کنید. او در واقع به عنوان نماینده بخشی مهمی از روشنفکران لیبرال ایرانی که در کارنامه اش از حمایت از رضاشاه تا رژیم صهیونیستی را در کارنامه دارد با صدای بلند می گوید از «باخت ایران» در همه عرصه ها خوشحال می شوم. در واقع مساله جمهوری اسلامی هم نیست، خودِ خود «ایران» است. و اگر با جمهوری اسلامی هم مشکل دارند به خاطر این است که از سال 57 ایران با انقلابش بود که توانست در دنیا سر بلند کند وگرنه اگر به دوران سیاه پهلوی بود که به قول آقای نخست وزیر: «ایرانی لولهنگ هم نمی تواند بسازد!» #اللهم‌صل‌علی‌محمد‌وآل‌محمدوعجل‌فرجهم