هدایت شده از Rkh
آمدیم بالا سرش برای وداع آخر . با نرگس و نسرین و نسترن. حامد کوچک هم در آغوشم بود . میخواستند نوبت به نوبت بابا را ببوسند و ببوسند و ذخیره کنند در قلب هایشان . حامد کوچکم دستش را به دور گردن نسترن انداخت و به روی تو خم شد . میخواست بگوید من جای بابا هستم . اما طغلکی زبان گفتن ندارد . خوش به حال تو که رفتی. فقط نشسته ام و غمهایم را می‌شمارم . نرگس که تورا دید یک دفعه بزرگ شد. اشکهایش را پشت سکوتش پنهان کرد . نسرین شیطان مان که دندان هایش را از همه پنهان میکرد های های دلتنگی سر داد ‌ . و نسترن خودش را زیر بازوان حامد پنهان کرد تا غم بی پدری اش را فراموش کند . اما خودم را . . . دعا کن تا از یاد ببرم