نخست مى فرماید: «هیچ گاه به اعتماد رفاقت و یگانگى که بین تو و برادرت است حق او را ضایع مکن؛ زیرا آن کَس که حقش را ضایع کنى برادر تو نخواهد بود»; (وَ لاَ تُضِیعَنَّ حَقَّ أَخِیکَ اتِّکَالاً عَلَى مَا بَیْنَکَ بَیْنَهُ، فَإِنَّهُ لَیْسَ لَکَ بِأَخ مَنْ أَضَعْتَ حَقَّهُ). ← اشاره به اینکه همیشه برادران از یکدیگر انتظار دارند که به حقوقشان احترام گذارده شود. اگر خلاف آن را ببینند پایه هاى اخوت متزلزل مى گردد; ولى مع الأسف افرادى هستند که بر خلاف این فکر مى کنند و گمان دارند اگر حق برادر و دوستان و نزدیکان را نادیده بگیرند مهم نیست و قابل گذشت است. در حالى که این اشتباه بزرگى است؛ زیرا این گونه بى مهرى ها اگر فوراً اثر نگذارد تدریجاً همچون موریانه پایه هاى محکم اخوت را مى خورد و سست مى کند. این سخن به آن مى ماند که شخصى طلبکاران زیادى دارد و تمام سعى او بر این است که دیگران را راضى کند و از مطالبات دوستانش غافل مى شود و معتقد است بى اعتنایى به حق آنان مانعى ندارد.