#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۵۷ 『 #دعای پنجاه‌ و هفت – هرگاه اندوهگین می‌شد و خطاها او را غمگین می‌نمود 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ ⤶ اَللّٰهُمَّ یٰا كَافِیَ الْفَرْدِ الضَّعِيفِ، وَوَاقِيَ الْأَمْرِ الْمَخُوفِ، أَفْرَدَتْنِي الْخَطَايَا فَلاٰ صَاحِبَ مَعيٖ، وَضَعُفْتُ عَنْ غَضَبِكَ فَلاٰ مُؤَيِّدَ لیٖ، وَأَشْـرَفْتُ عَلیٰ خَوْفِ لِقَائِكَ فَلاٰ مُسَكِّنَ لِرَوْعَتِي، وَمَنْ يُؤْمِنُنِي مِنْكَ وَأَنْتَ أَخَفْتَنِي؟ وَمَنْ يُسَاعِدُنِی وَأَنْتَ أَفْرَدْتَنِي؟ وَمَنْ يُقَوِّينِي وَأَنْتَ أَضْعَفْتَنِي؟ خداوندا، ای بی‌نیاز کنندۀ فرد ناتوان، و ای حافظ بندگان از حادثه ترسناک، خطاها مرا دچار تنهایی کرده، پس هم‌نشینی [که وزر و وبال و عذاب خطاها را از من برطرف کند] برایم نیست و از تحمّل خشمت ناتوان شده‌ام و نیرو دهنده‌ای برایم نـمی‌باشد و بر ترس دیدارت، به وقت مرگ و قیامت، [آن‌هم دیداری نامناسب و هولناک] نزدیکم و آرام بخشی برای ترسم وجود ندارد. اگر مرا بتـرسانی، چه کسی در برابر تو امانم می‌دهد؟ و اگر تنهایم بگذاری، چه کسی مرا یاری می‌دهد؟ و اگر ناتوانم سازی، چه کسی مرا توانـمند می‌کند؟ لاٰيُجِیرُ یٰا إِلٰهيٖ إلّٰا رَبٌّ عَلیٰ مَرْبُوبٍ، وَلاٰ يُؤْمِنُ إلّٰا غَالِبٌ عَلیٰ مَغْلُوبٍ، وَلاٰ يُعِینُ إلّٰا طَالِبٌ عَلیٰ مَطْلُوبٍ، وَبِيَدِكَ یٰا إِلٰهيٖ جَمِيعُ ذٰلِكَ السَّبَبِ، وَإِلَيْكَ الْمَفَرُّ وَالْمَهْرَبُ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَأَجِرْ هَرَبِی وَأَنْجِحْ مَطْلَبِي. ای خدای من پرورده را جز پروردگار پناه نـمی‌دهد و شکست‌خورده را جز پیروز امان نـمی‌بخشد و خواسته‌شده را جز خواستار کمک نـمی‌کند. ای خدای من! تـمام آن وسایل و اسباب به دست ارادۀ توست و گریزگاه و پناهگاه فقط به سوی توست، پس بر محمّد و آلش درود فرست، گریزم را پناه ده و خواسته‌ام را روا کن. اَللّٰهُمَّ إِنَّكَ إِنْ صَـرَفْتَ عَنِّي وَجْهَكَ الْكَرِيمَ، أَوْ مَنَعْتَنِي فَضْلَكَ الْجَسِيمَ، أَوْ حَظَرْتَ عَلَیَّ رِزْقَكَ، أَوْ قَطَعْتَ عَنِّي سَبَبَكَ لَمْ أَجِدِ السَّبِيلَ إلیٰ شَیْ‌ءٍ مِنْ أَمَلِی غَیْرَكَ، وَلَمْ أَقْدِرْ عَلیٰ مٰا عِنْدَكَ بِـمَعُونَةِ سِوَاكَ، فَاِنِّی عَبْدُكَ وَفیٖ قَبْضَتِكَ، نَاصِيَتِي بِيَدِكَ، لاٰ أَمْرَ لیٖ مَعَ أَمْرِكَ، مَاضٍ فِیَّ حُكْمُكَ، عَدْلٌ فِیَّ قَضَاؤُكَ، وَلاٰ قُوَّةَ لیٖ عَلَی الْخُرُوجِ مِنْ سُلْطَانِكَ، وَلاٰ أَسْتَطِيعُ مُجَاوَزَةَ قُدْرَتِكَ، وَلاٰ أَسْتَمِيلُ هَوَاكَ، وَلاٰ أَبْلُغُ رِضَاكَ، وَلاٰ أَنَالُ مٰا عِنْدَكَ إلّٰا بِطَاعَتِكَ وَبِفَضْلِ رَحْمَتِكَ. خداوندا اگر روی کریمت را از من بگردانی، یا مرا از احسان بزرگت محروم کنی، یا روزی‌ات را از من دریغ ورزی، یا رشتۀ پیوندت را از من بگسلی، راهی برای دست‌یابی به هیچ یک از آرزوهایم جز تو نیابم؛ و بر آنچه پیش توست، جز به یاری تو دست‌رسی پیدا نکنم؛ چرا که من بندۀ تو و در قبضۀ اراده توام؛ اختیارم به دست توست. با فرمان تو، فرمانی برای من نیست؛ حکم تو در تـمام شئون زندگی من جاری است و سـرنوشت و تقدیرت دربارۀ من عین عدالت است؛ مرا نیروی بیرون رفتـن از قلمرو سلطنت تو نیست و توانـمندی تجاوز از حیطۀ قدرتت برایم وجود ندارد و امکان جلب دوستی‌ات را ندارم و به خشنودی‌ات نـمی‌رسم؛ و به آنچه نزد توست جز به طاعتت و فضل رحمتت، دست نـمی‌یابم.