در رثای فقدان حضرت استاد،علامه، آیت الله مصباح یزدی (1) بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ. إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ. رحلت عالم فرزانه، اندیشمند متعهد، دانشمند جامع معقول و منقول، حضرت استاد، آیت الله علامه محمد تقی مصباح یزدی را به پیشگاه والای امام و مولایش حضرت امام مهدی (علیه السلام)، و به محضر ولی امر مسلمین مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای، مراجع عظام تقلید، حوزه های علمیه، اعضاء محترم بیت شریف ان مرحوم، بویژه دو یادگار ارجمندش: حجج اسلام، آقایان دکتر علی و دکتر مجتبی مصباح یزدی، و به تمامی شاگردان و پرورش یافتگان در مکتب علمی، اخلاقی، و معنویش، و به همه خوشه چینان بر سر سفره جاوید علم و عملش در مراکز حوزوی و دانشگاهی، و به تمامی نیروهای مؤمن و انقلابی در سراسر جهان اسلام بویژه در ایران اسلامی تسلیت عرض می نمایم. اگرچه با یک دنیا غم این تسلیت نامه را می نویسم، ولی خرسندم که رحلت این تربیت یافته در مکتب معمار کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) و رهرو صدیق رهبر عزیزمان، همزمان شد با سومین غروب روز جمعه ماه جمادی الأول و فرارسیدن اولین سالگرد سپهبد شهید، سردار رشید اسلام، حاج قاسم سلیمانی و مجموعه همراهان ارجمندش؛ با تمام وجودم می گویم: این عزیزان از مصادیق بارز «عاشُوا سعیدا و ماتُوا سعیدا» بوده اند؛ شاهد بر درستی این مدعایم در مورد حضرت استاد مصباح یزدی، شهادت مقام عظمای ولایت است که چنین فرمود: «بنده نزدیک به چهل سال است که جناب آقای مصباح را می شناسم و به ایشان به عنوان یک فقیه، فیلسوف، متفکر و صاحبنظر در مسائل اساسی اسلام ارادت قلبی دارم اگر خداوند متعال به نسل کنونی ما این توفیق را نداد که از شخصیت هایی مانند علامه طباطبایی و شهید مطهری استفاده کند، اما به لطف خدا این شخصیت عزیز و عظیم القدر، خلاء آن عزیزان را در زمان ما پر می کند.» (روزنامه جوان، 14 شهریور 78، صص1-2). (حوزه علمیه قم: سید حسین شفیعی دارابی، شام جمعه 12 دیماه 99ش= 17 جمادی الاول42ق).