امّا آن يكي با بي‌پروايي تمام مي‌خورد و هر دو هم مسلمانند! ولي او باور كرده و اين باور نكرده‌است. اين، ربا را هم با آسودگي خاطر مي‌خورد. و حال آن‌كه قرآن كريم با صراحت گفته‌كه: خدا و رسولش اعلان جنگ با رباخواران را داده‌اند؛ يا أيُّهَا الَّذينَ آمَنوا اِتَّقُوا الله وَ ذَروا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا إن كُنتُم مُؤمِنين فَإن لَم تَفعَلوا فَأذَنوا بِحَربٍ مِنَ اللهِ وَ رَسولِه؛ ⭕️اي مؤمنان، از خدا بترسيد و اگر ايمان داريد، دست از ربا برداريد، وگرنه، بدانيد كه با جنگ با خدا و رسول او(ص) روبه‌رو خواهيد بود. آيا به‌راستي، انسان مؤمن به قرآن، از شنيدن اين آيه لرزه بر اندامش نمي‌افتد و ترس از خدا سراپاي وجودش را نمي‌گيرد؟ اين حالت پرهيز از گناه كه همان تقواست، لازمة ايمان به قرآن است! حال كه لازمة ايمان به قرآن، چنين حالت پرهيزي از گناه است، معلوم است كه امامان(ع) كه عواقب شوم‌گناهان را براساس علم و معرفت عميق و وسيع خود مشاهده مي‌كنند، تا چه حد از گناه اجتناب خواهند داشت! و طبيعي است كه فكر گناه هم، به ساحت اقدس قلبشان راه نخواهد يافت. اين، همان حالت عصمت است كه پيامبران و امامان(ع) كه هاديان و مربّيان بشرند، بايد آن را دارا باشند.⭕️ برگرفته از آثار آيت‌الله ضياءآبادي⭕️ 🆔 لینک کانال 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/3650486473C399eafcf94