إِذْ هَمَّت طَّآئِفَتَانِ مِنكُمْ أَن تَفْشَلاَ وَاللّهُ وَلِيُّهُمَا وَعَلَى اللّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (122) : آنگاه كه دو گروه از شما بر آن شدند كه (در جنگ) سستى نمایند، امّا خداوند ولىّ آنان بود (و به آنان كمك كرد كه از این فكر باز گردند،) پس مؤمنان تنها به خدا توكّل كنند. دو گروه از مسلمانان به نام‏هاى «بنوسلمه» از قبیله‏ى اوس و «بنوحارثه» از قبیله‏ى خزرج، تصمیم گرفتند كه از شركت در جنگ اُحد خوددارى كنند. دلیل سستى این دو گروه را عوامل متعدّدى ذكر كرده‏اند: 1- ترس از دشمن كه بیش از مسلمانان بودند. 2- ناراحتى از اینكه چرا در مقام مشورت به رأى ما توجّه نشد و به جاى دامنه اُحد، در شهر سنگر نگرفته‏اند. 3- ایراد به اینكه چرا پیامبر اجازه نداد یهودیانِ هم پیمان، به آنان كمك كنند. ولى خداوند با لطف خود این دو گروه را از افتادن به دام گناه و فرار از میدان جنگ نگهداشت و آنان را در ولایت خود حفظ كرد.[142] ----- 142) تفسیر مجمع‏البیان، ذیل آیه. - خداوند از تصمیمات ما آگاه است و پیامبرش را از افكار مردم آگاه مى‏سازد. «اذ همّت» - روزهاى سخت و تجربه از آنها را فراموش نكنید. «اذ همّت» - همه‏ى كسانى كه به جبهه جنگ مى‏روند یكسان نیستند. «طائفتان... ان تفشلا» - وجود عناصر سست بنیاد در جبهه‏ها، عامل شكست و خطر است. «تفشلا» - اگر انسان تحت ولایت خدا نباشد، سست مى‏شود. «ان تفشلا واللّه ولیّهما» - خداوند مؤمنان را به حال خود رها نمى‏كند و در مواقع حساس دست آنان را مى‏گیرد. «واللّه ولیّهما» - فكر گناه، اگر به مرحله‏ى عمل نرسد، انسان را از تحت ولایت الهى خارج نمى‏كند. «همّت... واللّه ولیّهما» - یگانه داروى سستى، توكّل بر خداست. كه این دارو تنها در دست مؤمنان است. «وعلى اللّه فلیتوكّل المؤمنون» - توكّل بر خداوند، عامل پیروزى است. «همّت... ان تفشلا واللّه ولیّهما و على اللّه فلیتوكّل»