آنجا که تویی، غم نبوَد، رنج و بلا هم
مستی نبود، دل نَبُوَد، شور و نوا هم
اینجا که منم، حسرت از اندازه فزون‌ست
خود دانی و، من دانم و، این خلق خدا هم
آنجا که تویی، یک دل دیوانه نبینی
تا گرید و گریاند از آن گریه، تو را هم
اینجا که منم، عشق به سر حدِ کمال‌ست
صبر است و سلوک‌ست و سکوت‌ست و رضا هم
آنجا که تویی باغی اگر هست، ندارد
مرغی چو من آشفته و افسانه‌سرا هم
اینجا که منم جای تو خالی‌ست به هر جمع
غم سوخت دل جمله‌ی یاران و مرا هم
آنجا که تویی ، جمله سرِ شور و نشاطند
شهزاده و شه، باده به دستند و گدا هم
اینجا که منم بس که دوروییّ و دورنگی‌ست
گریند به بدبختی خود، اهل ریا هم
#معینی_کرمانشاهی
@golchine_sher