کوچیک تر که بودیم بی دلیل میخندیدیم بی بهونه گریه میکردیم، صبوری حالیمون نبود.. بی دلیل شاد بودیم.. شاید سنمون 2 رقمی هم نشده بود ها اما معرفتمون بی رقم بود اما این روزا .. بد شدیم ! درِ کلاس معرفت رو بستیم، پُلمپش کردیم .. برای بخشیدن دنبال دلیل میگردیم ! از بلند خندیدن هراس داریم که نکنه نیمه شب گوش های همسایه رو اذیت کنه ... از گریه کردن هم میترسیم که نکنه دشمنمون از دور ما رو ببینه و از ته دل شادی کنه ... " ما آدما این روزا عجیب از بچگیمون ، فاصله گرفتیم "