🔷گلستان خاطرات شهـــدا🏴🔷
📚 📚 بدون اینڪہ لبخند را از ڪنج لب هایم ڪنار بزنم مے گویم:پیداشون ڪردید؟! روزبہ عجیب بہ چشم هایم زل زدہ،منتظر جوابش هستم ڪہ مے گوید:چرا اینطورے مے خندے؟! گیج میشوم از این فعلِ مفرد! سریع لبخندم را مے خورم،معذب نگاهم را بہ میز مے دوزم. گیج مے پرسم:چطورے؟! با جملہ اش قلبم از هم مے پاشد! _یہ جورے ڪہ انگار فقط تو بلدے بخندے! خون بہ صورتم مے دود،هاج و واج نگاهش میڪنم! هر لحظہ منتظرم بزند زیر خندہ و بگوید شوخے ڪردہ! با اینڪہ تا الان آدم فوق العادہ سر سخت و جدے اے بودہ اما میتواند شوخے ڪند! ولے چهرہ ے جدے اش این را نمے گوید! یڪ دستش را داخل جیب شلوارش بردہ و جدے بہ چشم هایم زل زدہ! آب دهانم را قورت مے دهم:متوجہ نشدم! بدون اینڪہ تغییر حالت بدهد مے گوید:گفتم چرا یہ جورے میخندے ڪہ انگار فقط تو بلدے بخندے؟! بہ خودم مے آیم! اخم هایم را درهم مے ڪشم:شوخے جالبے نبود! سفتہ ها را بہ سمتم مے گیرد:شوخے نبود! گیج شدہ ام،باور نمے ڪنم روزبہ این حرف را گفتہ باشد! میخواهم دلیلے پیدا ڪنم اما چهرہ ے مطهرہ جلوے چشم هایم نقش مے بندد! دندان هایم را روے هم مے فشارم:براتون متاسفم! میخواهم سفتہ ها را بگیرم ڪہ سریع دستش را عقب مے ڪشد،لبخند ڪم رنگے در چشم هایش مے بینم! _براے چے متاسفے؟! دستم را مشت میڪنم:براے حرف شما! سرم را بہ نشانہ ے تاسف برایش تڪان میدهم،میخواهم بہ سمت در بروم ڪہ سریع مے گوید:سفتہ هات! بہ سمتش بر مے گردم و انگشت اشارہ ام را تڪان میدهم:اجازہ ندادم از فعل مفرد استفادہ ڪنید! لبخند ڪجے تحویلم مے دهد:اجازہ نخواستم! دندان هایم را روے هم مے سابم،مطمئنم صورتم سرخ شدہ! با حرص مے گویم:سفتہ ها ارزونے خودتون! هرڪارے دلتون میخواد باهاشون ڪنید! با قدم هاے بلند خودم را جلوے در مے رسانم،همین ڪہ دستگیرہ ے در را مے فشارم ڪسے چند تقہ بہ در مے زند! با حرص در را باز مے ڪنم،فرزاد متعجب نگاهم مے ڪند! بدون اینڪہ چیزے بگویم با عجلہ از ڪنارش عبور مے ڪنم و تقریبا بہ سمت آسانسور مے دوم! صداے فرزاد بہ گوشم مے رسد:روزبہ چے شدہ؟! در آسانسور باز میشود،سریع وارد آسانسور میشم نگاهم بہ آینہ مے افتد. صورتم گُر گرفتہ و چشم هایم ترسیدہ! نفس عمیقے مے ڪشم و چشم هایم را مے بندم و دستم را روے قلبم مے گذارم. آسانسور متوقف میشود،با عجلہ و نفس نفس زنان از ساختمان خارج میشوم. سرم را ڪہ بلند مے ڪنم روزبہ را مے بینم ڪہ از پنجرہ ے اتاقش بہ من چشم دوختہ! اخم غلیظے تحویلش میدهم و نگاهم را از او مے گیرم! از او خوشم نمے آید! دوبارہ مطهرہ مقابل چشم هایم نقش مے بندد،عرق سردے روے تنم مے نشیند! ناگهان شهریور چقدر سرد شد! دیگر این طرف ها پیدایم نخواهد شد... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 دستے بہ موهاے رها شدہ ام مے ڪشم و با دقت نام ڪتاب هایے ڪہ استاد گفتہ میخوانم. روے زمین غلتے میزنم و دفتر یادداشت را مے بندم،دہ روز از خروجم از شرڪت گذشتہ! هربار ڪہ یاد حرف هاے روزبہ مے افتم حالم بد مے شود! ذهنم درگیر این شدہ ڪہ چرا بہ یڪ بارہ آن حرف ها زد! با حرص پوفے میڪنم و صاف روے تخت مے نشینم،چند ثانیہ بعد صداے زنگ در بلند مے شود. مادرم جواب میدهد:بفرمایید! _تویے مطهرہ جان؟! آرہ عزیزم بیا تو! رنگ از صورتم مے پرد،نمے دانم چرا ولے عذاب وجدان دارم و نمیخواهم با مطهرہ رو بہ رو بشوم! یڪ دقیقہ بعد صداے پر انرژے مطهرہ مے پیچد،با مادرم مشغول سلام و احوال پرسے میشود. چند ثانیہ بعد چند تقہ بہ در مے خورد،از روے تخت بلند میشوم و مے گویم:بیا تو مطے! در باز میشود و چهرہ ے خندان مطهرہ نمایان! سعے مے ڪنم لبخند بزنم،همانطور ڪہ چادر مشڪے اش را در مے آورد مے گوید:سلام خانم وڪیل! _سلام عروس! شما ڪجا اینجا ڪجا؟! چادر و روسرے اش را بہ سمتم پرت مے ڪند ڪہ در هوا مے گیرمشان! بہ شوخے مے گویم:عروس بہ این وحشے اے ڪے دیدہ؟! مے خندد:عزیزم من تا تو رو ڪفن پوش نڪنم لباس عروس نمے پوشم! ابروهایم را بالا میدهم:مطهرہ در خواب بیند پنبہ دانہ! روے تخت مے نشیند و بستہ ے گزے ڪنارش مے گذارد. _بیا ڪہ شیرینے رهایے مو برات آوردم! خودم را روے تخت پرت میڪنم:رهایے از مجردے؟! نچے مے گوید و ادامہ میدهد:رهایے از آقاے محمدرضا حسینے! گیج نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:رفت ڪہ رفت! من حالا حالا ها ور دلتم! پیشانے ام را بالا مے دهم:شوخے میڪنے؟! جدے مے گوید:نہ! _یعنے چے؟! ✍نویسنده:لیلے سلطانے http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
48 مشاهده