🌺نکته تفسیری صفحه ۳۷:🌺
خدا می داند و شما نمی دانید:
یکی از افتخارات بشر در هر عصر و زمان، کشفیات و اختراعات اوست. کاشفان و مخترعان همیشه مورد احترام و توجه بوده‌اند. کاشفان، پرده از اسرار جهان برداشته‌اند و مخترعان بین چند پدیده ارتباط ایجاد کرده و پدیده ی جدیدی به وجود آورده‌اند. اینها امّا یک روی سکّه است، و روی دیگر سکّه، رازهای بی پایان جهان است که انسان از آنها بی خبر است. شاید در این زمان که علم و دانش با شتاب فراوانی در حال پیشرفت است، هیچ کسی تردید نداشته باشد که آنچه بشر می داند، در مقابل آنچه نمی داند، مانند قطره ای در برابر اقیانوس است. آیا کسی خبر دارد که در فاصله ی میلیاردها سال نوری از ما دقیقاً چه می‌گذرد؟ آیا موجودات دیگری در این فضای بیکران زندگی می‌کنند یا نه؟ ما حتّی به درستی نمی دانیم که در زمینی که زندگی می کنیم، چه می گذرد. هر لحظه ممکن است زمین لرزه ای پیش بیاید و زندگی گروهی از انسانها را به خطر اندازد. کدامیک از ما همین الآن از شمار گلبولهای قرمز و سفید خونمان، یا از عملکرد سیستم مغز، یا کارخانه ی پیچیده ی دفع زباله های خون در کلیه های خود خبر داریم؟ آری، بشر با همه ی ادعایش، در جهان هستی ذرّه ای بیش نیست و به درستی نمی داند چه آینده ای را انتظار می کشد.
در این جهانِ پر راز و رمز، آفریدگار بزرگ و دانا و توانای ما، با لطف و مهربانی خاصی به ما توجه کرده است. کسی که از مولکول ها و اتم های جهان کاملاً باخبر است، کسی که از گذشته و آینده ی انسانها آگاهی دارد، کسی که موادّ تشکیل دهنده ی جسم ما را از خاک آفریده و آن را دوباره خاک می کند، کسی که ضربان قلب، تنفس و رشد و مرگ و حیات ما به دست اوست و آن که هیچ چیزی نزدش پوشیده نیست، با مهربانی برایمان پیغام فرستاده و به ما گفته است که از کجا آمده ایم، هدفمان کجاست، کدام راه ما را به مقصد می رساند و کدام بیراهه است. با وجود این اگر یکی از این پیغام ها با دانسته های ما منطبق نشود، آیا ما می توانیم آن را اشتباه بخوانیم؟ آیا همه ی دانسته های ما با عالم خلقت مطابقت دارد؟ چه بسیار علومی که صدها سال در میان انسانها تردیدناپذیر به شمار می آمد و اکنون خرافات خوانده می شوند! علم نجوم و پزشکی، معرکه ی این نظریات است. به همین ترتیب ممکن است برخی از دستورهای دین خدا که برنامه ی زندگی ماست، از نظر ما سؤال برانگیز باشد؛ ولی چون این دستورها از طرف خدای دانا صادر شده است، بی شک به نفع ماست؛ خواه سودش را بدانیم یا نه. دین ما «اسلام»، به معنی تسلیم شدن در برابر فرمان خداست.
قرآن در باره ی مسلمانان حقیقی می فرماید که شعار آنان در برابر دستورهای خدا چنین است: «سَمِعنا وَ اَطَعنا.»؛ یعنی دستورهای خدا را شنیدیم و بی چون و چرا اطاعت کردیم. از امام چهارم ما روایت شده است: «با عقل های ناقص و نظریات باطل و بی ارزش و مقایسه کردن احکام با یکدیگر نمی توان به دین خدا دست یافت. دین خدا فقط با تسلیم در برابر فرمان های او به دست می آید. پس هر کس که در برابر دستورهای ما تسلیم شود، از گمراهی در امان می ماند. هر کس به وسیلهی ما راهنمایی شود، راه را پیدا می کند، و هر کس دینش را بر اساس نظر خود و مقایسه کردن احکام با یکدیگر تنظیم کند، هلاک خواهد شد.»[1]
[1] . بحارالانوار ، ج2 ، ص303