نکته تفسیری صفحه ۹۲:
کسی که اظهار اسلام می کند، در امان است؛ بدگمانی ممنوع!:
پس از جنگ خیبر، پیامبر(ص) شخصی به نام «اسامة بن زید» را با جمعی از مسلمانان به سوی برخی از یهودیان فرستاد تا آنان را به اسلام دعوت کند، و اگر نپذیرفتند، جزیه دهند؛ یعنی در قبال تأمین امنیتشان توسط حکومت اسلامی، مالیات ویژه ای را بپردازند. یکی از یهودیان به نام «مرداس» که از آمدن سپاه اسلام باخبر شده بود، اموال و فرزندان خود را در پناه کوهی قرار داد و به استقبال مسلمانان شتافت، و این در حالی بود که به یگانگی خدا و رسالت حضرت محمد(ص) گواهی می داد؛ ولی اسامة بن زید به گمان اینکه آن مرد یهودی از ترس جان و برای حفظ اموالش اظهار اسلام می کند و در باطن مسلمان نیست، به او حمله کرد و او را کشت و اموال و گوسفندانش را به غنیمت گرفت. هنگامی که این خبر به پیامبر(ص) رسید، آن حضرت از این ماجرا بسیار ناراحت شد و اسامه را به شدّت سرزنش کرد. در آن موقع، این آیه نازل شد و به مسلمانان هشدار داد که برای به دست آوردن غنایم جنگی و مانند آن حق ندارند سخن کسانی را که اظهار اسلام می کنند، رد کنند؛ بلکه باید سخن آنان را بپذیرند. [1]
بر اساس آموزه های قرآن و معصومین، هر کس به یگانگی خدا و رسالت حضرت محمد(ص) گواهی دهد، مسلمان است و جان و مال و ناموس و آبروی او، مانند دیگر مسلمانان در امان است و به هیچ وجه کسی حق ندارد به آن تجاوز کند؛ مگر اینکه مرتکب گناهان ویژه ای شود و از سوی «حاکم شرع»، حکم جدیدی در باره ی او صادر شود. در روایتی از پیامبر خدا(ص) می خوانیم: «عبارت «لا اله الا الله» نزد خدا سخنی بزرگ و گرامیست. هر کس آن را از روی اخلاص بگوید، شایسته ی بهشت می شود، و هر کس آن را به دروغ به زبان براند، مال و جانش در امان است؛ ولی سرانجام به آتش دوزخ خواهد رفت.»[2] در روایت دیگری از همان حضرت نقل شده است: «دشنام دادن به مسلمان، نافرمانی خدا، و پیکار با او، کفر، و غیبت او که مانند خوردن گوشت اوست، از گناهان است، و همان طور که نمی توان به جان او آسیبی رساند، نمی توان به مال او نیز آسیبی رساند»[3]. هم اکنون نیز این دستور مهم اسلامی باید آویزه ی گوش افراد باایمان باشد. مبادا برخی از مسلمانان با بی توجّهی به این دستور و با بهانه ی اینکه اسلامِ شخص دیگری، اسلام حقیقی نیست و او از منافقان است، به جان و مال و آبروی او تعرّض کنند. به یاد داشته باشیم که پیامبر گرامی ما فرموده است: «تعرّض به تمام چیزهای مسلمان ممنوع است؛ چه آبرو، چه مال و چه جانش.»
[1] - تفسیر نمونه، ج 4، ص 73
[2] - توحید صدوق، ص 23
[3] - مشکاى الانوار، ص 190