....: #براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #قسمت_اول #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار در خودم غرقم.آنقدر غرق که صدای منشی پرواز فرودگاه شهید دستغیب شیراز که مدام خبرهای پرواز را مخابره می‌کند برای گم است. ساعاتی است روی صندلی های رنگی فرودگاه نشسته ام و از خودم میپرسم تو اینجا چه کار می‌کنی برنابی؟! بعد از ۷ سال برگشتم به کشوری که در آن به دنیا آمده ام و تا ۱۸ سالگی در آن قد کشیده ام. مام می ‌گفت که ایران وطن پدریت است. می پرسیدم :به کجا وطن می‌گوییم ؟مام می‌گفت: آنجایی که در آن به دنیا می آیی که بزرگ میشوی .و حالا برگشته ام به وطن پدری برگشتم تا او سایه مرا بر سنگ مزارش حس کند وقتی او را توی قبرش می گذارند ،بالای سرش باشم و هرچه از او به جا مانده را دلار کنم و برگردم آمریکا. توی آمریکا هیچ چیزی کم نداشتم .پولهای پاپ هر ماه حساب بانکی هم را پر می‌کرد .خرج دانشگاه و معاشم رو به راه بود اما پاپا یک بار هم به آمریکا نیامد تا ببینمش. یک بار هم نیامد تا ببیند تک فرزندش به کجا رسیده است! نمی‌دانم واقعاً چرا نیامد !در پاسخ سوالم که چرا نمی گذارد من به دیدنش بیایم و چرا به من سر نمی زند همیشه جواب سربالا میداد،اما گاهی با خودم فکر می‌کردم شاید به خاطر مام بود که نمی آمد. شاید دیگر دوست نداشت او را ببیند.یا شاید ما را فرستاد آمریکا تا از شر ما راحت شود و کارهایی را که دوست داشت اینجا انجام دهد نمیدانم. اما مام همیشه می‌گفت :« پدرت تو و من را به اختیار خودش فرستاد آمریکا. توی ایران انقلاب شده بود و مردم هر روز می ریختند توی خیابان‌ها و پدرت رسیده بود و می‌گفت که این جا بمانید بلایی سرتان می آید.شاه این مملکت که برود دیگر این کشور کشور نمی‌شود و زندگی کردن در آن دشوار می شود. پدر ما را فرستاد آمریکا و گفت که شما اینجا امنیت ندارید. همین امروز و فرداست که ما هم قربانی جنگ این شورش ها شویم و نمی‌خواهم تک فرزندم را قربانی کنم. قرار بود مدتی بیایم آمریکا پیش مادربزرگت ،تا آبها از آسیاب بیفتد‌ پدرت ما را فرستاد و خودش هم قرار بود بعد از انجام دادن کارهایش و فروختن خانه بیاید آمریکا، اما نیامد.» نفسی عمیق میکشم .نگاهی به کوله پشتی ام می کنم .کوله پشتی سیاه و بلند کوهنوردی و تمام محتویاتش همه چیزی است که از آن سر دنیا با خودم آوردم .پسری کوچک روی صندلی های رنگی پلاستیکی سالن انتظار بالا و پایین می پرد .پدر و مادرش می آیند او را از صندلی پایین می کشند. پدرش چقدر شبیه پاپا است. قد بلند و چهارشانه با صورتی پر از ریش! مادر بچه پوشش سیاه بلندی به سر دارد. آن موقعی که ایران بودم از این پوشش ها کم دیده بودم و بیشتر زنها موهایشان بیرون بود و نیمه برهنه. بعضی زن ها چادر گلدار رنگی سرشان می کردند. مثل نرگس !نرگس حالا باید برای خودش خانمی شده باشد و شاید هم مثل این زن ها به جای چادر گلدار چادر مشکی می پوشد و شاید هم شوهر..... مادربزرگم روسری های زیادی داشت .هوا که سرد میشد یک اسکارف بزرگ با گلهای درشت و قرمز و سفید می پوشید. مادربزرگم به سرما حساس بود و کوچکترین بادی او را در بستر می کشاند. آخرین بار که حالش بد بود نفس‌های آخرش را می‌کشید، چشمهای آبی و بی رمق ش را به من دوخت ‌دست های چروکیده اش را در دستم گرفت. با وجودی که فوق متخصص بودم، میدانستم که دیگر علم پزشکی نمی تواند برای مادربزرگم کاری کند و به ناچار خواهد مرد. من هرچه بالای سرش باشم و درجه تبش را بگیرم و داروی تقویتی برایش تجویز کنم، افاقه نخواهد کرد. حقیقت مرگ هر لحظه به مادربزرگم نزدیک تر می شد .وقتی مادر بزرگم برای همیشه چشمانش را بست ،دلم می خواست علمی در پزشکی می‌ یافتم که بتوانم مادربزرگم را جاودانه کنم یا حداقل بتوانم به تعداد شماره های نفس های باقیمانده خودم به عمر او اضافه کنم. در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb