قرآن ترجمه المیزان سوره 14 سوره مبارکه ابراهيم صفحه 257 قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِنْ نَحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَمَا كَانَ لَنَا أَنْ نَأْتِيَكُمْ بِسُلْطَانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (11) رسولانشان به آنان گفتند: مانيستيم مگر بشرهايى مانند شما; ولى خدا بر هر کس از بندگانش که بخواهد[با نعمت رسالت]منت مى نهد، و ما را نمى رسد که دليلى (معجزه اى) براى شما بياوريم مگر به اذن خدا. بنابراين مؤمنان بايد تنها بر خدا توکل کنند. (11) وَمَا لَنَا أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى اللَّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا ۚ وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَىٰ مَا آذَيْتُمُونَا ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ (12) و چه [عذرى]براى ما هست که بر خدا توکل نکنيم، در حالى که راه هايمان را به ما نمايانده است؟ و بى ترديد بر آزارى که به ما مى کنيد صبر خواهيم کرد. پس توکل کنندگان بايد تنها به خدا توکل کنند. (12) وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا ۖ فَأَوْحَىٰ إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ (13) و آنان که کافر بودند، به رسولانشان گفتند: بى ترديد ما شما را از سرزمين مان بيرون مى کنيم و يا حتماً همکيش ما شويد. پس پروردگارشان به سوى آنان وحى کرد که ما قطعاً ستمکاران را هلاک خواهيم کرد. (13) وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ۚ ذَٰلِكَ لِمَنْ خَافَ مَقَامِي وَخَافَ وَعِيدِ (14) و قطعاً شما را پس از آنان در آن سرزمين ساکن مى کنيم. اين [موهبت] براى کسانى است که از مقام [ربوبيت]من بترسند و از بيم دادنم هراس داشته باشند. (14) وَاسْتَفْتَحُوا وَخَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ (15) و طلب گشايش و فتح کردند، و هر زورگوى نافرمانى ناکام شد. (15) مِنْ وَرَائِهِ جَهَنَّمُ وَيُسْقَىٰ مِنْ مَاءٍ صَدِيدٍ (16) جهنّم در پيش روى اوست و از آب چرک و جراحت به وى نوشانده مى شود. (16) يَتَجَرَّعُهُ وَلَا يَكَادُ يُسِيغُهُ وَيَأْتِيهِ الْمَوْتُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَمَا هُوَ بِمَيِّتٍ ۖ وَمِنْ وَرَائِهِ عَذَابٌ غَلِيظٌ (17) آن را جرعه جرعه [و به زحمت]مى نوشد ولى به هيچ وجه فرو بردنش را آسان و گوارا نمى يابد و مرگ از همه سو به او روى مى آورد ولى او مردنى نيست و عذابى سهمگين پيش روى اوست. (17) مَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ أَعْمَالُهُمْ كَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عَاصِفٍ ۖ لَا يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُوا عَلَىٰ شَيْءٍ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ (18) مثل آنان که به پروردگارشان کافر شدند [اين گونه است که] کارهايشان مانند خاکسترى است که در يک روز طوفانى باد به سختى بر آن بوزد [و پراکنده اش کند]; بر چيزى از آنچه کسب کرده اند دست نتوانند يافت. اين است آن گمراهى دور. (18) 🌺🌺🌺🌺🌺