آیا «ادبیات رایج» در درس‌های حوزۀ علمیه، برای تبلیغ دین کافی و کارآمد است؟ قرآن «بیان خدا» برای مردم است. فرمود:«هَذَا بَيانٌ لِلنَّاسِ»(آل عمران، 138). می‌توان از «شیوۀ بیان خدا» در قرآن، برای تبلیغ دین، الگو گرفت. شیوۀ بیان قرآن، چگونه است؟ «شیوۀ بیان قرآن»، بیشتر توصیفی است نه اثباتی. قرآن دائماً در حال توصیف «پدیده‌ها» و حالات «خوبان و بدان» هست. «بهشت و جهنم » را توصیف می‌کند. آیات فراوانی از قرآن به توصیف حالات منافقین می‌پردازد. منافق چگونه آدمی است؟ عالمان دین در حوزه‌های علمیه پیوسته به دنبال «اثبات حقانیت» هستند و حال‌آنکه از همه آیات قرآن، تعداد اندک و انگشت‌شماری، دربارۀ «اثبات خداوند» و این‌گونه امور آمده است. ادبیات رایج در درس‌های حوزه های علمیه، که بیشتر اثباتی است، مناسب تبلیغ دین نیست. گویا همۀ مخاطبان، با ذهن بیمار و شبهه‌ناک فرض شده‌اند. درسی برای بیان توصیفی و تحلیلی دین، در حوزه کمتر دیده می‌شود. «ادبیات قرآن» و «روایات»، که بیشتر «توصیفی و تحلیلی» است؛ بهترین و موثرترین ادبیات برای انتقال مفاهیم دینی به مخاطب است. 👤 علیرضا پناهیان 🔹@h_khoban_ir