طبیعت، مدرسۀ خداشناسی «فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‌ طَعامِهِ * أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا * ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا * فَأَنْبَتْنا فِيها حَبًّا * وَ عِنَباً وَ قَضْباً * وَ زَيْتُوناً وَ نَخْلًا * وَ حَدائِقَ غُلْباً * وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا * مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ» عبس/32-24 «پس بايد انسان به غذاى خود بنگرد. ما آب را آن‌گونه كه بايد، (از آسمان) فرو ريختيم. سپس زمين را به خوبى شكافتيم. و در آن، دانه رويانديم. و نيز انگور و سبزيجات، و زيتون و نخل خرما، و باغهاى پردرخت، و ميوه و چراگاه، براى برخوردارى شما و چهارپايانتان.» این آیه، چه پیام‌های دارد؟ 1- انسان، مأمور به تفكر در غذا، به عنوان يكى از نعمت‌هاى خداست، خوردن‌ بى‌فكر كار حيوان است. 2- اگر ملاك‌هاى معنوى نباشد، انسان و حيوان در كاميابى از غذا و طبيعت، در يك رديفند. 3- دقّت در پيدايش نعمت‌ها، وسيله‌اى براى كفر زدائى است. 4- هستى، مدرسۀ خداشناسى است، چه سير تكاملى درون انسان و چه بيرون انسان. 5- ريزش باران و رويش انواع گياهان و درختان، هدفمند است و فراهم شدن غذا براى انسان و حيوانات، يكى از حكمت‌هاى آن است. 6- انگور، زيتون و خرما، از ميوه‌هاى مورد سفارش قرآن است. 7- امام باقر (عليه‌السّلام) در مورد این آيه‌، فرمودند: «انسان بنگرد كه علم خود را از چه كسى مى‌گيرد.» (برگرفته از تفسیر نور) ✅ @hadianebasir