#رمان_آنلاین #مثل_پیچک #پارت_134 عاشق شده بودم. هیچ وقت فکر نمیکردم بعد از دست دادن پدرو مادرم، یا بهم خوردن نامزدی ام با مهیار، دوباره قلب شکسته ام را بدست کسی بسپارم. اما اشتباه فکر میکردم. آنقدر عاشقش شده بودم که ماندن در روستا، ماندن در بهداری، یا حتی دیدن اتاقش بدون او، دلم را می‌لرزاند. سخت بود. سه روز بدون او گذشت. به دید و بازدید عید در روستا، به گشتن با گلنار و دیدن بی بی، به زدن واکسن پسر میمنت خانم که دو ماهش شده بود. اما در همه ی اینها رد پای خاطراتم با او زنده میشد. روز ششم فروردین بود که آقا پیمان خبر مرخصی شدن او را به ما داد، آنقدر خوشحال شدم که لحظه ای حضور خانم جان و آقا پیمان را از یاد بردم و چنان جیغی زدم که خانم جان با عصبانیت مقابل آقا پیمان سرم فریاد زد: _مستانه!... چشم سفید!... خجالت بکش. از خجالت گذشت. آب شدم از شرم. آنقدر که فرار کردم و از بهداری بیرون زدم و در حیاط بهداری خدا را هزار بار شکر گفتم‌. فردای همانروز آقاپیمان برای آوردن دکتر از بیمارستان، به فیروزکوه رفت و آن زمان‌ بود که خانم جان حسابی غر زد. _خجالتم نمی‌کشه!... جلوی مرد غریبه جیغ میزنه... بعد میگم دوستش داری؟ جواب نمیده! یک گوشم در بود و یک گوشم دروازه. اتاق را برای آمدن دکتر آماده کرده بودیم و خانم جان خودش برای دکتر غذا درست کرد و آمد. جلوی در بهداری با خانم جان ایستاده بودیم، که آمد. مش کاظم هم که خبر آمدنش را شنیده بود، یک خروس جلوی پای دکتر کشت و من اسپندی برایش دود کردم. تا از ماشین پیاده شد و از مش کاظم بابت خروسی که قربانی کرده بود، تشکر کرد، چشمش به من افتاد و نگاهش آنقدر روی صورتم ماندگار شد، که من مجبور شدم سرم را پایین بیاندازم. با کمک آقا پیمان سمت اتاق رفت و مش کاظم همان جا پوست خروس را کند و گوشتش را به خانم جان داد تا برای دکتر غذا درست کند. تا شب همان اتاق کوچک ته حیاط بهداری، پر شد از اهالی روستا. همه دیدنش آمدن و من مجبور شدم در اتاق داخل بهداری بمانم. بالاخره شب فرا رسید و اتاق ته حیاط از عیادت اهالی روستا از دکتر، خالی گشت. اما حالا خجالت میکشیدم به دیدنش بروم. حتی شام را هم در همان اتاق بهداری خوردم. اما خانم جان برعکس من، تا وقت خواب پیش دکتر ماند. البته من هم در اتاق دکتر حوصله ام سر نرفت!... خاطرات بود که از روزی که وارد بهداری شدم تا حتی دعواهایمان جلوی چشمانم را آنقدر پر کرد که زمان در گذر خاطرات، گم شد. قطعا عشقش داشت معجزه می‌کرد! آنقدر که امیدوارم کرده بود به زندگی. توجه توجه ❌❌❌❌❌ نویسنده ی رمان #مثل_پیچک راضی نیستن که رمان با هر اسمی یا نامی حتی با ذکر منبع، کپی شود. ⛔️⛔️⛔️⛔️⛔️ این کار شرعا و قانونا و اخلاقا حرام حرام حرام است