آیا روشن نیست که در همین انتخابات، مردم مناطق ترک نشین، یعنی آذربایجان و اردبیل و زنجان و.. همچنین مناطق کردنشین، صرفا بخاطر همزبانی با آقای پزشکیان به او رای بسیار بالایی دادند؟ و اگر این موضوع نبود قطعا پزشکیان نمیتوانست رئیس جمهور شود. آیا واگذاری اختیار انتخاب حاکمان به دست توده مردم، القاء فی المفسدة و تفویت مصلحت نیست؟ مگر متکلمین و علماء ما بالاتفاق نمیگویند که القاء در مفسده قبیح است همچنانکه تفویت مصلحت قبیح است؟ کدام مصلحت اقوایی با این تفویت مصلحت حفظ میشود؟ آیا غیر از این است که سرمایه اجتماعی نظام جمهوری اسلامی در دوران حسن روحانی بشدت کاهش یافت تا حدی که پایین ترین آمار مشارکت در انتخابات، در اواخر دوران وی رقم خورد. همه میدانیم که نتیجه این آزمون و خطاهای مردمی در انتخابات، بیدار شدن و عبرت گرفتن مردم نیست. بلکه در نهایت، فحشش را اصل نظام و رهبری و سپاه و سایر نهادهای حکومتی خواهند خورد. مگر حسن روحانی و محمد خاتمی در اواخر دولت خود، همه کاسه کوزه ها را بر سر اصل نظام خراب نمیکردند؟ و حقیقتا هم همین نتیجه حاصل میشد که بسیاری از مردم بجای پشیمانی و عبرت، رهبری را مقصر میدیدند! این توقع و تصور که باید دست مردم را در انتخاب حاکمان باز بگذاریم تا با آزمون و خطا به بلوغ و رشد سیاسی برسند خلاف تجربیات میدانی است. هنوز از دولت روحانی سه سال نگذشته که بسیاری از مردم به راحتی همه چیز را فراموش کردند. هم لطمات و صدمات سنگین روحانی را و هم خدمات ارزشمند شهید رئیسی را.. فلذا این توقع که مردم آگاه شوند و سپس حاکمان صالح را انتخاب کنند، راه به جایی نخواهد برد. دقیقا به همین دلیل بوده که قانون اساسی، شورای نگهبان را مامور احراز صلاحیت نامزدهای ریاست جمهوری کرده است. بله ، اگر شورای نگهبان بدون هیچ ملاحظه سیاسی، دقیقا طبق قانون اساسی رفتار کند و گرفتار خطای محاسباتی نشود میتوان از ظرفیت انتخابات برای مشارکت مردمی استفاده کرد. ولی متاسفانه شورای نگهبان، نگهبان نیست. 🌐کانال شیخ محمد حسن قمی