معنی ((خلصنا من النار یارب)) که در هر بند جوش کبیر میخوانیم چیست؟ سه قول از بزرگان در باره معنی ((النار)) قول اول🌹 جناب حجة الاسلام و المسلمین حاج شیخ محمد رضائی نقل کردند که یک بار از خدمت مرحوم علامه پرسیدم که آتش که در دعای جوشن کبیر از خداوند تقاضا می‌کنیم از آن نجات پیدا کنیم به چه معناست؟ فرمودند به معنای دوری از خداوند است. دوری از خداوند در آخرت ملکوتش آتش می‌شود. قول دوم🌹🌹 جمله «الْغَوْثَ الْغَوْثَ خَلِّصْنَا مِنَ النَّارِ یَا رَبِّ» در پایان هر بندی نیز تکرار شده است؛ مراد از این آتش چیست؟ در بند ۶۹ می‌خوانیم «یَا مَنْ جَعَلَ النَّارَ مِرْصَادا» طبق این جمله، خداوند آتش را کمین‌گاه قرار داده است؛ کمین‌گاه، جائی است که ناگاه انسان یا حیوانی را گرفته و گرفتار کرده و او را از آزادی از دسترسی به سایر جایگاه‌ها و مراتب دیگر محروم می‌کند؛ با توجه به این که این دعا عمدتا به اسماء الهی پرداخته مناسب این است که با توجه به فضای اسمائی این دعا و مخصوصا بند ۶۹ که آتش را تعریف کرده است بگوییم مراد از آتش در اینجا کمین‌گاهی است که هر اسمی از اسماء برای سالک فراهم می‌کند؛ چون جلال و جمال هر اسمی کمین‌گاهی است برای سالک که او را از رسیدن به مراتب بالاتر بازمی‌دارد؛ و او را در محدوده خودش محبوس می‌کند؛ لذا سالک از خدا می‌خواهد که خدایا ما را از کمین‌گاه هر اسمی از اسمائت نجات بده پس همه بگوییم : «سُبْحَانَکَ‏ یَا لَا إِلَهَ‏ إِلَّا أَنْتَ‏ الْغَوْثَ الْغَوْثَ خَلِّصْنَا مِنَ النَّارِ یَا رَبِّ» . قول سوم🌹🌹🌹 «خَلِّصْنَا مِنَ النَّارِ یَا رَبِّ»، یعنی طلبِ رهایی از محیطِ ولایت طواغیت 💠 استاد سید محمّدمهدی میرباقری: «یکی از اموری که در شب قدر تقدیر می‌شود، «عِتق من النار» است؛ اینکه دعای جوشن کبیر را می‌خوانیم و هزار اسم خدا را واسطه قرار می‌دهیم، از خدا چه می‌خواهیم؟ می‌خواهیم که ما را از آتش جهنم نجات بدهد. این «عِتق من النار» و خلاصی از آتش، که در دعاهای ماه رمضان مکرر آمده است، یعنی چه؟ این همان ورود به وادی ولایت است. کسی که اقتحام به وادی ولایت می‌کند و وارد وادی ولایت می‌شود از «نار» نجات پیدا کرده است (فَإِنَّ اَللَّهَ فَكَّ رِقَابَكُمْ مِنَ اَلنَّارِ بِوَلاَيَتِنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ). گویا این نار، باطنِ ولایتِ طاغوت است؛ در روایات آمده: «وَلَايَةُ عَدُوِّ آلِ مُحَمَّدٍ هِيَ النَّارُ» (نار ولایت دشمنان نبی اکرم (ص) و اهل بیت (ع) است). باطن دشمنان نبی اکرم (ص) و اهل بیت (ص) که اولیاء طاغوت هستند، «نار» است. آیه قرآن همین را می‌گوید: «أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ»؛ وقتی از خدا رویگردان‌اند حاصلش این است که دل به این اولیاء می‌بندند؛ چون راه سومی نیست. وقتی دل بستند خودشان برده آتش می‌شوند.»