مسجد داشت خلوت می شد.
نماز جماعت تمام شده بود.
عده زیادی بلند شده و رفته بودند.
تنها چند نفری نشسته بودند یا نماز می خواندند.
امام موسی کاظم (علیه السلام) مشغول نماز خواندن بود.
زکریا اعور تکیه داده بود به دیوار صحن و عجله ای برای رفتن نداشت.
منتظر بود امام نمازش را تمام کند تا ایشان را همراهی کند.
پیرمردی هم نزدیک امام نشسته بود.
او هم انگار عجله ای برای رفتن نداشت.
شاید هم خم و راست شدن و سجده و رکوع خسته اش کرده بود.
آخر پای پیرمرد درد می کرد.
به زحمت می توانست روی پا بند بشود و بدون عصا اصلا نمی توانست راه برود.
مدتی بعد، پیرمرد تصمیم گرفت بلند شود و راه بیفتد.
به سختی روی پاهای لرزانش بلند شد، اما انگار بعد یادش آمد که فراموش کرده عصایش را بردارد.
خم شدن و برداشتن عصا برایش سخت بود.
یکی دو بار تلاش کرد، اما نتیجه ای نگرفت.
زکریا فاصله اش با پیرمرد زیاد بود و نمی توانست به کمکش برود.
شاید تنبلی اش می آمد از سر جای خود برخیزد، اما در همین موقع اتفاق عجیبی روی داد.
امام در همان حال نماز، عصای پیرمرد را برداشت و به او داد و بعد نمازش را ادامه داد.
آن وقت بود که زکریا، هم از کارش پشیمان شد و هم فهمید که کمک کردن به پیرمرد ناتوان، چقدر می تواند مهم باشد، آنقدر که بتوان سر نماز هم این کار را انجام داد.
📚حکایت هایی از زندگی امام موسی کاظم (علیه السلام)،