بسم الله الرحمن الرحیم
شکنجه خاموش «ویلیام مایر» افسر ارشد روانشناسی ارتش وقت آمریکا پس از تحقیقات روی زندانیان جنگ کره، از رازی مرموز پرده برداشت.
او میدید زندانیان اگر چه از امکانات رفاهی به طور نسبی مناسبی برخوردارند و رابطهشان هم با زندانبانهای خود خوب است، اما آمار خودکشی در آنها بالاست یا این کـه شـب میخوابنـد، امـا صبح هرگز بیدار نمی شـوند.
نکته جالب آن که زندان، چندان مستحکم و پرحصار نبود ولی میل به فرار در این زندانیان وجود نداشت!!! روانشناس ایـن مـاجـرا با دقت نظر و تحقیقات گسترده دریافت که مسئولان زنـدان بـه زندانیانی که بدترین و فجیعتریـن خـاطـره خـود را در جمع دیگران تعریف یا از هم سلولی خـود خبرچینی کنند، سیگار و مشوقهای دیگر جایزه میدهند.
مأموران زندان نامههای زندانیان را بـاز کـرده و فقط نامههایی را به دست صاحبانشان میرساندند که حاوی خبرهای بد و ناراحت کننده بود. نامههای حاوی خبرهای امیدبخش و شادی آفرین هرگز به زندانی نمیرسید.
ویلیام مایـر دریافت که در محیط زنـدان فقـط خبرهـای ناخـوش ، خاطرات زشت و مشمئز کننده و جاسوسی و خبرچینی رواج دارد و به رغـم این که امکانـات مـادی مناسب است ، اما فشار عصبی و روحی و افسردگی ناشی از فضـای سـیـاه بـه وجـود آمده برای زندانیان آنها را به خودکشی سوق داده یا از فرط فکر و خیال دق میکنند.
این شیوه شکنجه بعدها به «شکنجه خاموش» موسوم شد. با این مقدمه به طور حتم فهمیدید قصدمـان بازگویی چه نکتهای است. ملت ایران اگر چه در فشارهای اقتصادی، تورم و گرانی گرفتار است اما حجم سنگین سیاه نماییهای دشمن و رسانههای مزدورشان به هیچوجه با واقعیتهای امروز ایران سازگاری ندارد. به ویژه آن که عامدانـه بـا پمپاژ اخبـار جـهـتدار روی روح و روان مـردم رژه میروند.
به گونهای که انگار در این کشور هیچ خبر خوب و هیچ اتفاق خوشایندی رخ نمیدهد. در ایـن گیرودار بایـد بـه تیزهوشی مقام معظم رهبری بنازیم که در هر فرصت سخن، بـا نـگاه آرمانگرایانه و با تکیه بر واقعیات، ضمن بیان هنرمندانه نقاط قوت و ضعـف اداره کشـور، روح امید را نیز در دل وجـان مـردم میدمند و بر اساس واقعیتهای کشور و ظرفیتهای موجـود آن ، همواره به آیندهای روشن خوشبین هستند.