من در دشوارترین لحظه‌های زندگی و در اوج خستگی و واماندگی، کلامی از مولایم علی را به یاد می‌آورم؛ لرزش از زانوهایم می‌رود، تردید از قلبم، ناامیدی از روحم. من، بارها و بارها کلام علی را کاسه‌ی آب کرده‌ام؛ تکیه‌گاه کرده‌ام، عصا کرده‌ام، نیرو کرده‌ام، داروی مسکن کرده‌ام و سرپناه.. 🌱..